Το κράτος τιμωρεί τους συνταξιούχους που εργάζονται!

Την προτεραία των εκλογών ενθυμήθηκαν τους συνταξιούχους. Προφανώς, αποτελούν μεγάλη εκλογική πελατεία σε ένα κράτος (Ελλαδικό) που όχι μόνον τους μείωσε τις συντάξεις, αλλά και απαγορεύει την εργασία των, περικόπτοντας την απολαβή κατά 30%-60% μαζί με τις επικουρικές συντάξεις. Εν τούτοις, το κόστος ζωής μόνον έχει ανέβη κατά 30% από το 2019, που ανέλαβε η ΝΔ να διαχειρισθεί την πανδημία του Κινεζοϊού.

Οι κενές θέσεις εργασίας αυξήθηκαν σωρευτικώς σε 31.000 και η ανεργία μειώθηκε στο 11% του ενεργού πληθυσμού, των δε εξειδικευμένων εξαφανίσθηκε! Παρά ταύτα, ο αριθμός των απασχολημένων υποχώρησε 1% στα τέσσερα εκατομμύρια (αυτά κατά την ΕΛΣΤΑΤ). Τώρα, η ΝΔ προτείνει “κλιμακωτή μείωση των συντάξεων” για όσους συνταξιούχους εργάζονται, ενώ η εργασία είναι δικαίωμα κατά το Σύνταγμα της χώρας κι η αποζημίωση υποχρέωση, τόσο του εργοδότου, όσο και τους συνταξιοδοτικού Ταμείου.

Οι συντάξεις δεν χαρίστηκαν στους απομάχους της εργασίας (πλην εξαιρέσεων επί ΠΑΣΟΚ) αλλά προέκυψαν από ασφαλιστικές καταβολές του εργαζομένου που είναι κατά κανόνα τέσσερεις φορές περισσότερες απ’ ό, τι το ποσόν των συντάξεων κατά την περίοδο καταβολής. Την δε περίοδο της πανδημίας, διακόπηκε η πληρωμή των συντάξεων σε 30.000 συνταξιούχους που εγκατέλειψαν τον μάταιο τούτο κόσμο, παρά τη βοήθεια του ΕΣΥ. Πάντως, ο ανόητος εγκλωβισμός της οικονομίας, στέρησε τα ασφαλιστικά Ταμεία πολύτιμων εσόδων.

Χωρίς την συνέχιση των ασφαλιστικών εισφορών, τα ασφαλιστικά Ταμεία δεν θα μπορούσαν να αναπληρώσουν τις συντάξεις επί τη βάσει του συστήματος της αλληλεγγύης των γενεών (“pay-as-you earn”) – κι όχι από την ανάσχεση της πανδημίας, με την οποία ακόμη και συνυπάρχουμε, έστω ήπια.

Ζημιώνονται οι πάντες… 

Σε μία χώρα όπου η σχέση εξηρτημένων προς εργαζομένους είναι περίπου δύο, δηλαδή σε κάθε απασχολούμενο αντιστοιχούν δύο εξηρτημένα πρόσωπα κάτω των 16 και άνω των 65 ετών, αποτελεί όχι πολυτέλεια, αλλά ανάγκη η παράταση της απασχόλησης όσων εργάζονται – γι’ αυτό άλλωστε πέρασε αγογγύστως η αύξηση της ηλικίας συνταξιοδοτήσεως από τα 62 στα 67 έτη ζωής – πρωτοφανής διεθνώς. Αρκεί να αναλογιστεί κάποιος τι έγινε στη Γαλλία επί προέδρου Μακρόν, για την παράταση του χρόνου συνταξιοδότησης κατά τρία έτη στα 65.

Αλλά γιατί να αναλισκόμαστε σε επιχειρήματα, όταν η ζώσα πραγματικότητα διαψεύδει τους γραφειοκράτες μας που τιμωρούν τους συνταξιούχους: Στις ΗΠΑ, οι συνταξιούχοι δικαιούνται, χωρίς περικοπές συντάξεως, να εργάζονται, υπό την προϋπόθεση ότι συνεχίζουν την καταβολή ασφαλιστικών εισφορών και του φόρου εισοδήματος.

Στη χώρα μας, η σιωπηρά απασχόληση των συνταξιούχων αυξάνει τις διαστάσεις της “μαύρης εργασίας” μ’ αποτέλεσμα να ζημιώνουν πάντες: Συνταξιούχοι, ασφαλιστικά Ταμεία και οι εισπράξεις του κράτους από τον φόρο εισοδήματος. Μόνον η ευήθεια ή και άγνοια των διοικούντων μπορεί να εξηγήσει το παρόν καθεστώς, η βελτίωση του οποίου αποτελεί υποκρισία, είτε μερική ομολογία της ανορθολογικότητος των νεοελλήνων.

Οι αρχαίοι είχαν το Πρυτανείο για τους σπουδαίους πολίτες, αλλά δεν σκέφαν ποτέ να περικόψουν την διατροφή των , όταν συνέχιζαν να προσφέρουν στα κοινά , κατά επωφελή τρόπον.