Ανασυγκρότηση της Κεντροαριστεράς ή οργάνωση του δημοκρατικού χώρου;
28/06/2024
Ακρίβεια, μεταναστευτικό, πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Γάζα και οπωσδήποτε, κλιματική αλλαγή, δημογραφικός μαρασμός, δημόσιο χρέος και μεγάλα εθνικά μας θέματα χρονίζουν και παροξύνονται. Για όλα αυτά, καμία συζήτηση, καμία συγκεκριμένη πρόταση αντιμετώπισης τους, καμία δημιουργική αντιπαράθεση. Ούτε πριν, ούτε μετά τις ευρωεκλογές.
Εξαπλώνεται έτσι η απογοητευτική αίσθηση ότι όσοι ζήτησαν και ζητούν την ψήφο μας δεν το κάνουν για μας, αλλά για τον εαυτό τους. Ο βασικός λόγος της αποχής και της ενίσχυσης “αντισυστημικών” σχημάτων είναι η αίσθηση ότι τα συστημικά δεν αμύνονται περί πάτρης, αλλά περί πάρτης. Με αποτέλεσμα, το πρώτο από αυτά τα τελευταία να αποσπάσει περίπου το 28% του 40% του εκλογικού σώματος, δηλαδή γύρω στο 12% της λαϊκής ψήφου!
Αδυναμία εκπροσώπησης
Αλλά η θορυβώδης απαρέσκεια προς την εξουσιαστική ομάδα Μητσοτάκη (Μαξίμου και Κυβέρνηση) και τους συμπαίκτες της, τα έργα και τις ημέρες τους, είναι πια ιστορία. Και δεν είναι δα και προς κακοφανισμό: όποτε στην Δημοκρατία δεν αρέσουν οι εντολοδόχοι μας, προβλέπεται το δικαίωμα να τους αλλάζουμε. Αλλά η τρέχουσα και ξεκάθαρη απειλή είναι ότι, με τα ακόμα χειρότερα αποτελέσματα των υπολοίπων, το δικαίωμα μας να αντικαταστήσουμε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους περί αυτόν, έχει μπει στον γύψο.
Και σαν να μην έφταναν αυτά, ήρθαν και τα εκ των υστέρων καμώματα κυβερνώντων και αντιπολιτευόμενων να κάνουν τα πράγματα ακόμα χειρότερα. Ανασχηματισμός και γκρίνιες οι μεν, εσωκομματικές κόντρες οι δε. Κυνικές ομολογίες ότι έχουν ευτελίσει την εντολή μας σε λευκή κάρτα για την εξυπηρέτηση δικών τους, μικρών συμφερόντων. Αγνοώντας ότι έχουν εξαντλήσει τα δικά τους περιθώρια και τα δικά μας όρια.
Η οργάνωση του δημοκρατικού χώρου
Ο ευτελισμός της αντιπροσώπευσης δεν είναι βέβαια το μόνο δημοκρατικό μας πρόβλημα. Η ισονομία, η ισοπολιτεία, η ισηγορία, ακόμα και η αρχή της πλειοψηφίας έχουν παραβιαστεί βάναυσα με αποτελέσματα να χειροτερεύουν οι συνθήκες της ζωής μας. Εφόσον κάπως έτσι έχουν τα πράγματα, έχουμε μπροστά μας ένα διάβημα δημοκρατικής αποκατάστασης και όχι ένα καυγά για εξουσία (την οποία, εν τω μεταξύ, καταβροχθίζουν, μέρα με την μέρα, σύμμαχοι, πιστωτές και συμπαίκτες).
Σκοπός μας (πρέπει να) είναι η οργάνωση του δημοκρατικού χώρου και όχι η ανασυγκρότηση της “κεντροαριστεράς”. Χρειαζόμαστε, μια εντελώς διαφορετική ιεράρχηση, με το ενδιαφέρον εστιασμένο στους πολίτες και όχι στους ψηφοθήρες. Ξεκάθαρες αποστάσεις από πρόσωπα και σχήματα τα οποία διέπραξαν ατοπήματα και αστοχίες τα τελευταία δέκα (και βάλε) χρόνια και όχι αλλόκοτες συστεγάσεις τους. Οριοθέτηση του δημοκρατικού χώρου ως κοινού τόπου θέσεων και όχι ως καταυλισμού ιδιοτελειών. Πέντε – δέκα πρωτοβουλίες αλλαγής και όχι ρυθμίσεις διαχείρισης του αδιεξόδου. Και τέλος, πρόσωπο της εμπιστοσύνης του ελληνικού λαού για να ηγηθεί της προσπάθειας να βάλουμε μπροστά τις πρωτοβουλίες αυτές, πριν είναι πολύ αργά.
Όλα αυτά βέβαια στο προσκήνιο, με ανοιχτή πρόσκληση συμμετοχής προς κάθε συμπατριώτη και κάθε συλλογικότητα με τις ίδιες αγωνίες για την ζωή μας. Χωρίς να υπαγορεύουμε σε κανένα πρόσωπο και κανένα σχήμα τι να κάνει, χωρίς να απαγορεύουμε το δικαίωμα συμμετοχής του στην προσπάθεια και χωρίς την ψευδαίσθηση της πολυτέλειας να περιμένουμε. Ναι, η οργάνωση του δημοκρατικού χώρου είναι και “έξοδος κινδύνου” και “αλλαγή πορείας”, διαθέσιμη και κατάλληλη να ενεργοποιήσει πάλι απέχοντες και μη. Καλούμαστε να την υιοθετήσουμε, πριν εξαφανιστεί και αυτή ως ευκαιρία.
