Μήπως δεν χρειαζόμαστε την ΕΥΠ;

Τις ημέρες αυτές συζητείται στη Βουλή το νομοσχεδίου για την ΕΥΠ και σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής δεδομένα έχουμε από τη μία πλευρά την κυβερνητική πλευρά που το υποστηρίζει και από την άλλη πλευρά σύμπασα την αντιπολίτευση που το αντιμάχεται. Δεν είναι κάτι καινούργιο αυτό. Μάλλον, είναι το σύνηθες.

Ακούγοντας τα διάφορα επιχειρήματα από αυτούς που δεν θα το ψηφίσουν, καθώς και τις προτάσεις τους, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι κάποιοι δεν θέλουν την ύπαρξη της ΕΥΠ, άλλοι από καθαρά αντιπολιτευτική διάθεση και άλλοι από άγνοια. Για το λόγο αυτό μπήκα στον πειρασμό να αρθρογραφήσω εκ νέου για το θέμα αυτό.

Κατ’ αρχάς να πούμε τι είναι η ΕΥΠ και ποια η δουλειά της. Είναι μια δημόσια υπηρεσία που έχει ως αποστολή να συμβάλει στην αύξηση των μέσων που έχει ανάγκη η χώρα στην προσπάθειά της να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά τους υπαρκτούς κινδύνους που υπονομεύουν την ασφάλεια της χώρας. Παρά του ότι είναι δημόσια υπηρεσία διαφέρει ως προς τους τρόπους λειτουργίας της από σχεδόν όλες τις άλλες δημόσιες υπηρεσίες, γιατί κάποια μέσα, ιδίως πληροφόρηση, που αποκτά δεν προκύπτουν δια της χρήσης των υπηρεσιών που διακινούνται στην ελεύθερη αγορά, όπου διακινούνται και άλλα μέσα-προϊόντα σε ανταγωνισμό μεταξύ τους, αλλά από ένα δαπανηρό μυστικό δίκτυο που το κτίσιμό του δεν απαιτεί μόνον χρήμα, αλλά και πολύ προσεκτικά βήματα, γιατί στο δρόμο του κτισίματος υπάρχουν και πολλές επικίνδυνες παγίδες. Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται και πολύς χρόνος για να το κτίσεις και αρκεί μια στραβοτιμονιά για να διαλυθεί και μέλη του να χάσουν ακόμα και τη ζωή τους.

Τα χαρακτηριστικά, λοιπόν, λειτουργίας της ΕΥΠ, που αντικειμενικά επιβάλει η αποστολή της στον εαυτό της, απαιτούν και την ύπαρξη του απορρήτου σε πολλές από τις δραστηριότητες. Όμως, επειδή σε ένα πραγματικά δημοκρατικό πολίτευμα τα πραγματικά προσωπικά δεδομένα πρέπει να είναι πάντα σεβαστά, το πολίτευμα πρέπει να διαθέτει και ασφαλιστικές δικλείδες για να μην παραβιάζονται. Γι’ αυτό το σύνταγμα με το άρθρο 19 και με βάση σχετικό νόμο που ψηφίζεται για την διασφάλιση του απορρήτου των πραγματικών προσωπικών δεδομένων, μνημονεύει και την αρχή που εξουσιοδοτείται για την διασφάλιση αυτού του απορρήτου και αυτή είναι η δικαστική αρχή, η όποια και εξουσιοδοτείται να άρει από κάθε πρόσωπο, ανεξαρτήτου ιδιότητας, την προστασία των προσωπικών δεδομένων του, όταν διακινεί δεδομένα που είναι δυνατόν να υπονομεύσουν την ασφάλεια με αποτέλεσμα να βλάψουν τη χώρα. Επιπλέον, το Σύνταγμα με το ίδιο άρθρο ορίζει τη δικαστική αρχή ως τη μόνη για την οποία δεν υπάρχει το απόρρητο και αυτό γιατί η καταστρατήγηση του απορρήτου από τη μια μεριά οδηγεί στη διάλυση συγκεκριμένου δικτύου πληροφόρησης της ΕΥΠ, πέρα από το γεγονός ότι κινδυνεύει και η ζωή μελών του και από την άλλη για να προστατευτεί το πολίτευμα από υπερβάσεις της υπηρεσίας.

Απόρρητο και ΕΥΠ

Για όλα αυτά υπάρχουν βέβαια και παραφωνίες που πηγή έχουν τα πολιτικά κόμματα, όπου έχουν καταλήξει σε κόμματα κυρίως φανατικών οπαδών τύπου ποδοσφαιρικών ομάδων. Θα ανέφερα και κάποιες δήθεν επιστημονικές αιτιάσεις συνταγματολόγων, όπως αναφέρω και σε άλλο σχετικό άρθρο μου, αλλά δεν χρειάζεται γιατί η πηγή που τα παράγει παραμένει η ίδια.

Έτσι φτάνουμε στο δια ταύτα. Άκουσον, άκουσον: Κάποιος που ενεργεί σε βάρος της χώρας, με βάση τεκμηριωμένα στοιχεία, πως είναι δυνατόν, λένε σχεδόν όλοι τους, να περιμένει 3 χρόνια να ενημερωθεί ότι παρακολουθείται! Το ακούω και δεν μπορώ να το πιστέψω. Η πολιτεία δεν έχει καμία υποχρέωση να ενημερώσει οποιονδήποτε πολίτη που συντάσσεται με τον εχθρό και σε κάθε περίπτωση κανείς δεν έχει το δικαίωμα να παραβιάσει την αρχή του απορρήτου με τρόπο που θέτει σε κίνδυνο το δίκτυο και τις ζωές των μελών του, δίκτυο που κτίζεται με κόπο και τα χρήματα των Ελλήνων πολιτών. Αντί να τους ενδιαφέρει πως τα στοιχεία σε κάθε περίπτωση θα είναι πράγματι τεκμηριωμένα, ώστε να είναι δικαιολογημένη η άρση του απορρήτου, τους ενδιαφέρει πότε θα ενημερωθεί ο εχθρός της χώρας! Οποία κατάντια!

Βέβαια η τεκμηρίωση δεν είναι μια απλή υπόθεση γιατί ζούμε σε ένα καθεστώς, όπου όλα είναι χρωματισμένα με κομματική μπογιά. Έχουμε μια δικαστική αρχή, η οποία αποκτά κεφαλή μέσω πολιτικών, δηλαδή κομματικών, διαδικασιών. Είναι ένας τομέας όπου έχει εισβάλει για τα καλά ο συνδικαλισμός, δηλαδή ο κομματισμός, και δύσκολα πείθονται οι πολίτες ότι δεν κινδυνεύει η διαδικασία τεκμηρίωσης των στοιχείων που οδηγούν στην άρση του απορρήτου. Δεν θα αναφερθώ εδώ στις επιτροπές της Βουλής, όπως για παράδειγμα την επιτροπή θεσμών και διαφάνειας, όπου οι συζητήσεις της για ζητήματα που απαιτούν την τήρηση του απορρήτου έχουν καταντήσει να διακινούνται ζωντανά προς κάθε ενδιαφερόμενο. Τα ίδια περίπου μπορεί κανείς να πει για την πρόβλεψη να υπάρχει και έγκριση του προέδρου της Βουλής για την  άρση του απορρήτου. Ούτε αυτή η προσθήκη μπορεί να είναι και πολύ πειστική, ότι, δηλαδή, αυτό με σιγουριά θα διασφαλίσει την αντικειμενική τεκμηρίωση των στοιχείων.

Εκεί έχει φτάσει η κατάντια του πολιτικού συστήματος, να μην είναι σε θέση να εξασφαλίσει αντικειμενικές τεκμηριώσεις στοιχείων για κάθε περίπτωση, όπου αυτό απαιτείται. Γι’ αυτό η τεκμηρίωση καθίσταται, αντικειμενικά, πολύ δύσκολή υπόθεση και όσο ανοίγεται η διαδικασία σε πολυθεσμικές συμμετοχές άλλο τόσο κινδυνεύει το απόρρητο από τον κίνδυνο να διαρρεύσει. Όπου λαλούν πολλά κοκόρια αργεί να ξημερώσει! Βασικά όλα αυτά οδηγούν σε ένα και μοναδικό συμπέρασμα: ότι δεν χρειαζόμαστε καμιά ΕΥΠ. Είπατε κάτι;