Εδώ Καστελόριζο, εκεί Καστελόριζο που είναι το Καστελόριζο;

Η Ελλάδα είναι η μόνη δυτικοευρωπαϊκή χώρα όπου δεν υπάρχει εναλλακτική πρόταση, δεξιά ή ακροδεξιά, αριστερή ή ακροαριστερή. Δεν υπάρχει ούτε εναλλακτική πρόταση, ούτε αντισυστημικός φορέας ως οργανωμένη πολιτική δύναμη με ορατή προοπτική εξουσίας. Όλα τα κόμματα σε όλο το φάσμα, όσα τέλος πάντων φαίνεται να έχουν σήμερα, δημοσκοπικά, προοπτική εκπροσώπησης στο Κοινοβούλιο, βρίσκονται εντός του πλαισίου που ορίζει το σύστημα του ευρωιερατείου, η επιβολή της Γερμανίας στην ΕΕ και η ασφυκτική επίβλεψη των ΗΠΑ.

Ο κορσές έχει γίνει πολύ στενός. Το νιώσαμε με τα Μνημόνια που ποτέ δεν έφυγαν και περιμένουμε πότε θα επανέλθουν με χαρτί και καλαμάρι. Εντός ή εκτός, προχθές, χθες και σήμερα, ο δρόμος έχει στρωθεί και για το αύριο: Κάθε σκέψη της Αθήνας πρέπει να εγκριθεί από τις Βρυξέλλες/Βερολίνο (και το ΔΝΤ) ενώ ταυτόχρονα μας λένε ότι αυτοί υπολόγισαν λάθος τα χρέη μας, αλλά εμείς οφείλουμε να εκπληρώσουμε τις υπογραφές μας. Η κατάσταση είναι τραγική και γελοία όπως ακριβώς την περιγράφει σατυρικά το τραγουδάκι: «για όλα φταίνε οι γκόμενες, οι πρώην κι οι επόμενες» χωρίς, εννοείται, να απαλλάσσονται οι νυν.

Οι «ειδικοί» της οικονομίας της γεωπολιτικής και όλων των κλάδων φλυαρούν τηλεοπτικώς, ίσα για να περνάει η ώρα, κατά τις γνωστές ιστορίες που έλεγε ο λαγός, όταν η τίγρης ήταν μακριά. Η ουσία είναι μια: κανένας Ευρωπαίος δεν είναι τόσο βλάκας, ώστε να πιστεύει ότι μια μικρή χώρα όπως η Ελλάδα μπορεί να ξεπληρώσει ένα τόσο απίστευτο χρέος, όσο το δικό μας, όποια ανάπτυξη και αν έχει.

Αντιθέτως μόνο στην Ελλάδα μπορεί να υπάρχουν τόσο πολύ και τόσοι πολλοί ανόητοι που να πιστεύουν ότι θα έλθουν βροχή οι επενδύσεις αρκεί να διορθωθεί το φορολογικό(!) ή ότι το Δημόσιο φταίει για όλα τα δεινά του τόπου και ότι θα εμφανιστεί ο σωτήρας της διπλανής πόρτας για να τα διορθώσει. Ο Σωτήρας έχει πια αποδημήσει εδώ και πολλές δεκαετίες, ο ίδιος, τα παιδιά και τα εγγόνια του, σωτήρες κι αυτοί, όλοι στον Άγιο Πέτρο.

Πάμε για τα δισέγγονα και τρισέγγονα με το ίδιο παραμύθι χωρίς τέλος. Και γιατί όχι αφού πιάνει ακόμα το ξεδιάντροπο ψέμα: Φταίει το Δημόσιο και έρχονται επενδύσεις. Α ναι! να μην ξεχάσουμε το τρίτο ψέμα που έθρεψε γενιές: οι προηγούμενοι ήταν όλοι ανεξαιρέτως κλέφτες και παρέδωσαν καμένη γη, ενώ οι επόμενοι είναι άσπιλοι εξ ορισμού. Έως ότου έρθει η σειρά τους να γίνουν προηγούμενοι.

Η μπαρούφα για το Καστελόριζο

Λοιπόν στοπ. Δεν φταίνε (μόνο) οι σωτήρες, σίγουρα οι ακροατές τους έχουν μερίδιο αφού δεν λένε να μεγαλώσουν και να ωριμάσουν. Όλα αυτά είναι μια χαρά, τα έχουν πει κι άλλοι βέβαια αλλά αφού δεν έγινε τίποτα η επανάληψη δεν βλάπτει, διατηρεί την ελπίδα ότι θα ενηλικιωθούμε. Αλλά και πάλι για ποια ελπίδα μιλάμε;

Έρχεται, ας πούμε, θέμα κάποιας σημασίας, από έναν τύπο που κοκορεύεται ότι ξέρει καλά πατριδογνωσία και πετάει τη μπαρούφα του ότι το Καστελόριζο δεν ανήκει στο Αιγαίο. Ορμάνε όλοι, πατριωτικά αγανακτισμένοι, κραυγάζοντας προδοσία. Προς τι οι αλαλαγμοί; Επειδή δεν ξέρει καλά πατριδογνωσία και το νησί ανήκει στο Αιγαίο; Επειδή μόνο αν ανήκει στο Αιγαίο θα το υπερασπιστούμε; Επειδή αν δεν ανήκει στο Αιγαίο η Τουρκία θα μπορούσε να έχει δίκιο, έστω τόσο δα;

Αντί για κραυγές θα αρκούσε να πει κανείς ότι το Καστελόριζο είναι και θα παραμείνει ελληνικό νησί και αν η Τουρκία θέλει να το πάρει θα πρέπει να πολεμήσει. Μια δήλωση λιτή και σαφής. Όχι γιατί είμαστε παλληκάρια και πατριώτες που δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας, αλλά γιατί αλλιώς θα ξαναγίνουμε δούλοι. Και είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε ό,τι χρειάζεται για να μην ξαναγίνουμε δούλοι. Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι ποιος ξέρει πατριδογνωσία, αυτός ή εμείς.

Το Καστελόριζο είναι θέμα άμυνας

Αλλά αν θα υπερασπιστούμε σε κάθε περίπτωση το Καστελόριζο ως αδιαμφισβήτητο μέλος της ελληνικής επικράτειας, διότι αυτό αμφισβητούσαν αμέσως ή εμμέσως (αδιάφορο) τα λόγια του εν λόγω κυρίου. Τελεία και παύλα. Ούτε είναι θέμα αν νομίμως ή όχι είναι εξοπλισμένα τα Δωδεκάνησα. Το έλυσε προ δεκαετιών ο Ανδρέας Παπανδρέου με τρεις λέξεις, όταν είπε: «Είναι θέμα άμυνας». Ξερά.

Και οι Τούρκοι μόνο όταν βρήκαν απέναντί τους τον ενδοτικό Σημίτη ξανάρχισαν τις αμφισβητήσεις. Όχι επειδή τα κάνουν επάνω τους μπρος στους παλικαράδες της Ελλάδας. Αλλά επειδή θα είναι καταστροφικό για την Τουρκία του Ερντογάν κάθε ελάχιστη πιθανότητα να φανεί, έστω μια στιγμή, αδύναμη απέναντι στην Ελλάδα και σε όποια άλλη οργανωμένη χώρα.

Δεν υπάρχει, λοιπόν, αντισυστημική υπολογίσιμη δύναμη, με, έστω μακρινή, προοπτική εξουσίας, ούτε αντίστοιχες ιδέες κάπως συγκροτημένες. Δεν υπάρχουν ούτε κοινωνικά ή άλλα, ταξικά και πολιτικά, μορφώματα που να έχουν τέτοια προδιάθεση. Για να δώσουν ελπίδα, θάρρος και όραμα. Είμαστε στην αναμονή και την προσμονή. Υπάρχουν τέτοιες άχαρες στιγμές στη ζωή των λαών και στη δική μας πάμπολλες. Ώσπου να φανεί κάποιος Κολοκοτρώνης «κι ακαρτέρει κι ακαρτέρει φιλελεύθερη λαλιά»…