Γιατί η πολιτική απάντηση στη μετα-κορωνοϊό εποχή δεν βρίσκεται στη ΝΔ

Αδιαμφισβήτητα, όλη η κοινωνία βιώνει μια δύσκολη περίοδο από πολλές απόψεις. Η πανδημία του νέου κορωνοϊού έχει φέρει στην επιφάνεια και έχει επαυξήσει αναγκαιότητες που προϋπήρχαν, δημιούργησε νέες και αναμόρφωσε τόσο το υγειονομικό όσο και το κοινωνικο-οικονομικό συγκείμενο.

Οι προκλήσεις που δημιουργήθηκαν έχουν πολυποίκιλο χαρακτήρα, καθώς αναδεικνύεται τόσο η αναγκαιότητα της επαρκούς στήριξης και περαιτέρω ανάπτυξης του Εθνικού Συστήματος Υγείας όσο και η απαίτηση για την ενίσχυση των κατώτερων και μεσαίων κοινωνικο-οικονομικών στρωμάτων και των επιχειρήσεων. Τα απόνερα που θα αφήσει η πανδημία στην αγορά εργασίας θα είναι πολλαπλά και η διαχείρισή τους πρέπει να είναι προσεκτική και πάνω απ’ όλα κοινωνικά δίκαιη.

Όπως γίνεται κατανοητό, οι παραπάνω προκλήσεις απαιτούν μια νέα διακυβέρνηση που θα αφουγκράζεται τα αιτήματα των πολιτών, θα μπορεί να είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά τους και θα δίνει πραγματικές λύσεις προς όφελος του κοινού συμφέροντος και της κοινωνικής συνοχής. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει οι κυβερνώντες να διαθέτουν κοινωνικές ευαισθησίες, επικεντρώνοντας τις δυνάμεις τους στην στήριξη των ασθενέστερων και δημιουργώντας το πλαίσιο για την αναδόμηση του συνόλου της οικονομίας της χώρας πριν εκείνη βγει από το σκοτεινό τούνελ του κορωνοϊού.

Το ερώτημα όμως που δημιουργείται από αυτή την διαπίστωση είναι ποια κυβέρνηση θα μπορούσε να το πετύχει αυτό; Η κυβέρνηση της ΝΔ, όχι! Η απάντηση πια δεν είναι απλή αλλά είναι αναγκαία περισσότερο από ποτέ. Χρειάζεται μια κυβέρνηση με δημοκρατικό-προοδευτικό προσανατολισμό που δεν θα φοβηθεί τίποτα μπροστά στο κοινό όφελος που απαιτεί ακόμα και την επίταξη των ιδιωτικών κλινικών! Χωρίς κανένα φόβο και με πολύ πάθος! Για να επιτευχθεί όμως κάτι τέτοιο θα πρέπει να ξεπεραστούν οι αγκυλώσεις που έχουν δημιουργηθεί στο πολιτικό μας σύστημα.

Ώρα για πράξεις

Εν προκειμένω, είναι εμφανές ότι πλέον πραγματοποιείται μια γερμανοποίηση του ελληνικού πολιτικού συστήματος, δηλαδή η παγίωση των ποσοστών των κομμάτων του δημοκρατικού χώρου σε συγκεκριμένα επίπεδα που επιτρέπει στη δεξιά διακυβέρνηση να κυβερνά ανενόχλητη παρά τις όποιες παλινωδίες στις οποίες υποπίπτει. Μια τέτοια κατάσταση δεν μπορεί να ωφελήσει παρά συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα και να δημιουργήσει νέες πιέσεις για τα μεσαία και κατώτερα κοινωνικο-οικονομικά στρώματα, τα οποία θα είναι αυτά που θα πληρώσουν για μια ακόμα φορά το τίμημα.

Συνεπώς, για να αντιστραφεί η προαναφερόμενη κατάσταση θα πρέπει να διαμορφωθούν οι συνθήκες για την σύναψη υπερβάσεων στον προοδευτικό πολιτικό χώρο. Δεν υπάρχουν προνομιακοί ή αρτιότεροι υπερασπιστές των συμφερόντων του ελληνικού λαού αλλά γενναιόδωροι πολιτικοί που θυσιάζουν την προσωπική τους φιλοδοξία στη δημιουργία μιας νέας δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης, που θα αναλάβει την ευθύνη για την αναγέννηση της νέας Ελλάδας. Εξάλλου, οι παρούσες ιστορικές συνθήκες αυτό απαιτούν και αυτό οφείλει να είναι το μήνυμά τους για τον εορτασμό των διακοσίων χρόνων της Ελληνικής Επανάστασης.

Δεν είναι η ώρα για προσωπικές αντιπαλότητες και ατζέντες, αλλά η ώρα για πράξεις που θα οδηγήσουν σε λύσεις. Ο δημοκρατικός πολιτικός διάλογος δεν οφείλει να είναι ένας διάλογος πρόσθεσης εκλογικών δυνάμεων όμορων παρατάξεων αλλά ο διάλογος που οδηγεί στη σύνθεση εκλογικών και κοινωνικών δυνάμεων. Ο συμψηφισμός προφυλάσσει τις κατεστημένες αντιλήψεις και αδυνατίζει καθετί νέο. Η δημοκρατική παράταξη ή θα είναι ενιαία, πολυσυλλεκτική και θα εκφράζει το σύνολο των δοκιμαζόμενων κοινωνικών δυνάμεων ή θα διαλυθεί από τις εσωτερικές της αντιφάσεις. Οι αρμόδιοι παράγοντες οφείλουν να δουν το δάσος και όχι το δέντρο που αποσκοπούν να διατηρήσουν στην κατοχή τους.

Ένα νέο κόμμα η πολιτική απάντηση

Είναι ξεκάθαρο, ότι τώρα είναι η ώρα να ανοίξει ο δημοκρατικός διάλογος, με κοινωνικές και όχι στενά κομματικές αναφορές. Σε αυτόν θα πρέπει να συμμετέχουν όλες οι κοινωνικές κινήσεις. Στη σύγχρονη εποχή η φορμαλιστική-κορπορατιστική μορφή του κόμματος πρέπει πλέον να αντικατασταθεί από έναν μη-τυπικό αλλά συνθετικό δημοκρατικό πλουραλισμό που θα περιλαμβάνει ομάδες πίεσης και κινήματα.

Αυτό σημαίνει ότι η νέα προοδευτική προσπάθεια θα πρέπει να δημιουργήσει ένα κόμμα με άμεση κοινωνική αναφορά, γεγονός που θα το αντιπαραβάλλει απέναντι τα κατεστημένα κόμματα μέσω της συμμετοχής στο διάλογο συνδικάτων, της κοινωνίας των πολιτών, ΜΚΟ, κοινωνικών κινημάτων, επαγγελματικών ενώσεων και φορέων-ομάδων της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Μια τέτοια προσπάθεια δύναται να αντιστρέψει το σύγχρονο πρόβλημα της απάθειας του εκλογικού σώματος. Διαφορετικά, αυτό που πρόκειται να συμβεί είναι η επικράτηση μιας νέας μορφής ολιγαρχίας. Απέναντι σε αυτό το φαινόμενο, η νέα προοδευτική παράταξη ή θα έρθει κοντά στην κοινωνία ή οι ίδιες οι κοινωνικές κινήσεις θα επιβάλλουν την αναγκαιότητα μιας τέτοιας μεταβολής.

Μια τέτοια προσπάθεια πρέπει να θέσει επί τάπητος τις όποιες πολιτικές διαφορές του προοδευτικού χώρου, να τις επεξεργαστεί ενδελεχώς και να χτίσει πάνω στους κοινούς στόχους και στα κοινά προβλήματα που αντιμετωπίζει και θα αντιμετωπίσει όλο και πιο έντονα το επόμενο χρονικό διάστημα, ο χειμαζόμενος εδώ και μια δεκαετία ελληνικός λαός.

Κοινές κατευθύνσεις 

Απαραίτητη λοιπόν συνθήκη για την ανασύσταση της δημοκρατικής-προοδευτικής παράταξης είναι ξεκάθαρα η προσέγγιση των κοινών κατευθύνσεων πολιτικής που εντέλει θα μπορέσουν να ενεργοποιήσουν-προσελκύσουν το εκλογικό σώμα και συνακόλουθα να προσφέρουν πραγματικές λύσεις στα κοινωνικά, οικονομικά και εθνικά προβλήματα.

Όσες φορές στη σύγχρονη ελληνική ιστορία ο προοδευτικός χώρος ήταν διχασμένος, ο συντηρητισμός βασίλευε. Αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, η γερμανοποίηση του πολιτικού συστήματος θα παγιωθεί, με συνέπεια τα υπάρχοντα δημοκρατικά κόμματα να είναι προσθήκες στη διακυβέρνηση της δεξιάς. Οι καιροί απαιτούν εγρήγορση και όχι βόλεμα στην ασφάλεια της “μικροκομματικής” εξουσίας.