Όσοι διαδηλώνουν εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ είναι “Γκοτζαμάνηδες”!

Ήταν 1η Ιουνίου του 2011, όταν σε διοργάνωση της Βουλής των Ελλήνων πραγματοποιήθηκαν στην Κέρκυρα οι εργασίες της Επιτροπής Μετανάστευσης και Προσφύγων του Συμβουλίου της Ευρώπης, στις οποίες συμμετείχαν περί τους 50 Ευρωπαίους βουλευτές και φυσικά η ελληνική αποστολή. Μέλη της, κατέληξαν να φυγαδεύονται από τον Ιστιοπλοϊκό Όμιλο στο Παλαιό Φρούριο με καΐκι, για να γλυτώσουν από τη λαϊκή οργή των Κερκυραίων, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να τους πετάνε πέτρες.

Ο Νίκος Δένδιας, αντιπρόεδρος τότε της Επιτροπής Μετανάστευσης, η Ροδούλα Ζήση, αντιπρόεδρος της Βουλής και οι βουλευτές Ντίνος Βρεττός και Άντζελα Γκερέκου, σίγουρα θα θυμούνται εκείνη τη βραδιά και τα συνθήματα: «Σας έπεσε βαριά η μακαρονάδα, τώρα θα χωνέψετε, κάνοντας βαρκάδα!», «Τέτοιο ρεζιλίκι! Σας παίρνει το καΐκι…».

Είχαν βέβαια προηγηθεί και άλλα περιστατικά στον απόηχο της υπογραφής της Δανειακής Σύμβασης, όπως βεβαίως, πολλά ακόμα ακολούθησαν μέχρι την πλήρη αποκαθήλωση του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου και, μάλιστα, μέσα από διάφορες μεθοδεύσεις που θα καταγράψει ο ιστορικός του μέλλοντος. Βιώσαμε, μάλιστα, μέχρι και το πρωτοφανές της ψήφου εμπιστοσύνης στη Βουλή προς το πρόσωπο του Γιώργου Παπανδρέου, πριν την έλευση του Λουκά Παπαδήμου στην πρωθυπουργία. Κι όμως, τα επεισόδια της Κέρκυρας έμειναν βαθιά χαραγμένα στη συλλογική μνήμη.

Έκτοτε, και υπό το δυσβάσταχτο βάρος των μνημονίων στις πλάτες των Ελλήνων, ακολούθησαν πολλά επεισόδια, πολλά δράματα και ακόμα περισσότερος πόνος. Άλλα από αυτά καταγράφηκαν στους δρόμους της φωτιάς μεταξύ διαδηλωτών και των δυνάμεων καταστολής και άλλα σε τράπεζες, εφορίες, συμβολαιογραφικά γραφεία, δικαστικές αίθουσες ακόμα-ακόμα και σε νεκροταφεία. Εκατοντάδες συμπολίτες αυτοκτόνησαν υπό το βάρος της απώλειας και της οικονομικής καταστροφής.

Τότε είχε αναπτυχθεί και το “Κίνημα των Αγανακτισμένων”, με κύριο χώρο δράσης τις κεντρικές πλατείες των πόλεων ολόκληρης της χώρας. Είναι εκείνες οι πλατείες από τις οποίες “γεννήθηκαν” εξάλλου πολλοί από τους σημερινούς κατοικοεδρεύοντες στα κυβερνητικά έδρανα της Εθνικής μας Αντιπροσωπείας. Αναφέρομαι στις ίδιες πλατείες, στις οποίες για πρώτη φορά στη νεότερη ιστορία συναντήθηκαν τα “άκρα”.

Οι αγνές προθέσεις δεν αρκούν

Βλέπετε, η πολιτική τοποθέτηση των “αγανακτισμένων” πολιτών δεν ήταν συγκεκριμένη, οι μάζες των πλατειών μπορεί να είχαν έναν κοινό αντιμνημονιακό παρανομαστή, ωστόσο προέρχονταν από το ευρύτερο φάσμα της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας. Διότι, εκεί μπορούσες να συναντήσεις ανθρώπους με σκέψη και αγνές προθέσεις, αλλά και ανθρώπους που πήγαιναν απλώς για να πάνε. Οι τελευταίοι, όπως γίνεται αντιληπτό, αποτέλεσαν στόχους στρατολόγησης, τόσο για τους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ, όσο, όμως, και για τη Χρυσή Αυγή.

Με το αντιμνημονιακό κίνημα να φουντώνει, η επικράτηση του ριζοσπαστικού ΣΥΡΙΖΑ, με σημαία την ελπίδα, ήταν κάτι παραπάνω από προφανές ότι θα συμβεί. Και συνέβη. Και άρξασθαι η πρώτη φορά αριστερής διακυβέρνησης. Και τα μνημόνια δεν σκίστηκαν. Τουναντίον, στα δύο πρώτα ήρθε να προστεθεί ακόμα ένα, το τρίτο και μάλιστα με βούλα διακομματική, αφού σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ήταν ήδη εγκλωβισμένοι στα αδιέξοδα που οι ίδιοι είχαν δημιουργήσει. Και παρά την όποια παραποίηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ανανεώνουν τη λαϊκή εντολή για την πλήρη εφαρμογή των μνημονίων.

Έκτοτε, η ακολουθούμενη μνημονιακή πολιτική εφαρμόζεται κατά γράμμα και μάλιστα με τους σκληρότερους όρους. Σ’ αυτό βοηθάει αφενός το γεγονός του πλήρους εκφυλισμού των άλλοτε κυβερνητικών κομμάτων στις συνειδήσεις των πολιτών, αφετέρου οι καθημερινοί ισχυροί κλυδωνισμοί στις τάξεις των άλλων δύο πολιτειακών θεσμών, της Δικαστικής και Εκτελεστικής Εξουσίας. Όσο για τον Τύπο, από την πλευρά του, έχει υιοθετήσει πλέον έναν διπλό ρόλο, αυτόν του θύματος και του θύτη σε ένα διαρκές έγκλημα, το οποίο στο τέλος πληρώνει και για πολλά χρόνια θα πληρώνει η ίδια η δημοσιογραφία.

Τα πρώτα πανελλαδικά επεισόδια επί ΣΥΡΙΖΑ

Υπό αυτές ακριβώς τις συνθήκες κι έχοντας πολλά χρόνια να βιώσουμε κάτι αντίστοιχο, το απόγευμα της Δευτέρας 26 Νοεμβρίου στον Βόλο γίναμε μάρτυρες των νέων, πλην πρώτων θα έλεγε κανείς, επεισοδίων σε πολιτική εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ, που έλαβαν πανελλαδική δημοσιότητα. Μια πολιτική εκδήλωση με καλεσμένους και κύριους ομιλητές δύο υφυπουργούς κρίσιμων υπουργείων, τον κ. Πετρόπουλο εκ μέρους του υπουργείου Εργασίας και την κα Παπανάτσιου εκ μέρους του υπουργείου  Οικονομικών. Στο ακροατήριο υπήρχαν μέλη της οικείας Νομαρχιακής Επιτροπής, δημοτικοί σύμβουλοι και κομματικά στελέχη.

Την ησυχία ταράζει η εμφάνιση μελών της Επιτροπής Αγώνα Πολιτών Βόλου κατά της καύσης σκουπιδιών, που με συνθήματα και πανό πραγματοποιούν σε χαμηλούς τόνους τη διαμαρτυρία τους. Στελέχη του κόμματος ζητούν διάλογο με τα μέλη, τα οποία όμως δεν έχουν πάει εκεί για να μιλήσουν, αλλά για να παλέψουν τις κυβερνητικές επιλογές με τη δύναμη των συνθημάτων, των πανό και βεβαίως της εικόνας μέσα από τα τοπικά ΜΜΕ.

Το αποτέλεσμα ήταν ο Βόλος να μετατραπεί σε Κέρκυρα, όχι όμως με τα μέλη της Επιτροπής να κυνηγούν τους υφυπουργούς με πέτρες, αλλά τα κομματικά στελέχη να προπηλακίζουν τα μέλη της Επιτροπής, τραβώντας πανό, σπρώχνοντας πολίτες, βρίζοντας και φωνάζοντας, αναλαμβάνοντας, θα έλεγε κανείς, ρόλο κατασταλτικό. Οι εικόνες, εξάλλου, που έκαναν τον γύρο του Διαδικτύου αποδεικνύουν το αληθές, με τον κ. Πετρόπουλο, μάλιστα, χάνοντας την ψυχραιμία του, να προχωρά σε ένα παραλήρημα, το οποίο με ιδιαίτερη ευγένεια θα χαρακτηρίσουμε τουλάχιστον διχαστικό.

“Είστε Γκοτζαμάνηδες“!

Τα συμπεράσματα; Πολλά, ειδικά, εάν αναλογισθούμε ότι τα μέλη της συγκεκριμένης Επιτροπής διαθέτουν αριστερόστροφα κι όχι κάποιου άλλου είδους αντανακλαστικά. Πρόκειται για ανθρώπους, με τους οποίους τα ίδια αυτά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ πριν λίγα χρόνια βρίσκονταν μαζί στις πλατείες των “Αγανακτισμένων”. Τι μεσολάβησε; Προφανώς, η ανάληψη της εξουσίας και η διαχείριση συγκεκριμένων χαρτοφυλακίων, άρα και θεμάτων, μέχρι πρότινος ταμπού ακόμα και για τους πλέον σκληροπυρηνικούς του σήμερα.

Ο προβληματισμός; Μέγιστος, ειδικά και πάλι εάν αναλογισθούμε την πραγματική ανθρωπογεωγραφία του ΣΥΡΙΖΑ, ενός κόμματος, δηλαδή, που από το 3,5% έφτασε στην κυβέρνηση κι όμως συνεχίζει να πράττει ως ένα από τα μικρότερα κόμματα της αντιπολίτευσης.

Στην αρχή, θεωρούσαμε παιδαριώδες και συγχωρούσαμε την Κουμουνδούρου και τις τοπικές Νομαρχιακές του ΣΥΡΙΖΑ, όταν απηύθυναν καλέσματα προς την κοινωνία για συμμετοχή σε απεργιακές κινητοποιήσεις εναντίον του Μαξίμου και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Σήμερα, δεν μπορούμε σε καμία των περιπτώσεων να συγχωρέσουμε στον υφυπουργό Πετρόπουλο την εξίσωση της ιστορικής συγκέντρωσης του Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη και την ακροδεξιά αντισυγκέντρωση που οδήγησε στα γνωστά γεγονότα, με την διαμαρτυρία μίας Επιτροπής Πολιτών.

Αποτελεί κάτι περισσότερο πλέον από παθογένεια ένας υφυπουργός να χαρακτηρίζει πολίτες “Γκοτζαμάνηδες“, ακριβώς επειδή δεν θέλει να αναγνωρίσει ότι δεν άλλαξαν εκείνοι, αλλά ο ίδιος. Αρκεί να σκεφτούν εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ ότι την επόμενη φορά, απέναντι σε έναν υφυπουργό μπορεί να μην βρίσκεται μία Επιτροπή Πολιτών, τα μέλη της οποίας γνωστά στην τοπική κοινωνία του Βόλου και της Νέας Ιωνίας, θα επιδείξουν ψυχραιμία έναντι των προκλήσεων και των προπηλακισμών.

Εν κατακλείδι, τα επεισόδια που έλαβαν χώρα στον Βόλο, θα πρέπει να προβληματίσουν εντόνως τους στενούς συνεργάτες του πρωθυπουργού. Διότι, το καζάνι που βράζει και δεν πρόκειται να εκτονωθεί από τις όποιες προεκλογικές παροχές και αυξήσεις των 20 ευρώ, εάν σκάσει θα συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του. Γιατί η Κέρκυρα, δυστυχώς, δεν είναι μακριά!