Ποιο ήταν το καλύτερο μνημόνιο!

Ασφαλώς, το μνημόνιο του Γιώργου Παπανδρέου το 2010 ήταν το καλύτερο από τα επόμενα. Ανακοινώθηκε από το ωραίο Καστελόριζο σε ένα καταγάλανο περιβάλλον και όχι στα μίζερα Ζάππειαˑ ακόμη, πέραν της αθωότητας του τότε πρωθυπουργού, που πολλοί την εκλαμβάνουν ως αφέλεια τόσο ώστε να τον αποκαλούν “Γιωργάκη”, επέμενε να εισέλθει και το ΔΝΤ, ενώ ο τότε διευθυντής του εν λόγω Ταμείου τον συμβούλευε το αντίθετο. Μάλλον για να είναι αποτελεσματικό (το μνημόνιο). Με την ευκαιρία ακύρωσε την ίδια εποχή ένα σημαντικό αναπτυξιακό έργο, τον αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολη, δεδομένου ότι «λεφτά υπήρχαν», δεν θέλαμε άλλα.

Και μετά ο Γιωργάκης (ας μου επιτραπεί η οικειότητα) θυμήθηκε ότι υπάρχει κάτι που το αποκαλούμε δημοψήφισμα. Αλλά, να, ο χρόνος πίεζε, οι γερμανικές και οι γαλλικές τράπεζες βιαζόντουσαν να απαλλαγούν από τα ελληνικά ομόλογα (είχαν και αυτές τις δουλειές τους) και έτσι η πολιτική κυριαρχία της χώρας παρέμεινε στον βυθό του Καστελόριζου, σημειωτέον βυθός μεγάλου βάθους. Έως ότου, ως έκπτωτος πλέον, ο Γιώργος Παπανδρέου χρησιμοποίησε τη μοναδική και αξιοζήλευτη πείρα του σχετικά με τον τρόπο που ένας πρωθυπουργός καταστρέφει την χώρα του. Την παρουσίαζε σε ποικίλα πανεπιστήμια ανά τον κόσμο, αποκομίζοντας σημαντικές αμοιβές.

Κατά τα άλλα μαζί με τον κύριο Γιομπαζολιά «οφείλουμε, ατενίζοντας ψύχραιμα τα πράγματα της πρόσφατης πολιτικής διαδρομής και τα δραματικά γεγονότα στην χώρα μας» να διερωτηθούμε: ποιος είναι ο λόγος που τότε Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, δεν χρησιμοποίησε τα πλείστα θεσμικά εργαλεία, διεθνή, ευρωπαϊκά και εθνικά, προκειμένου να διαπραγματευτεί μεν το νοικοκύρεμα των ελληνικών δημόσιων οικονομικών και των θεσμών του κράτους, ακόμη και με εποπτεία ευρωπαϊκή, αλλά με την περικοπή σημαντικού μέρους του χρέους που θα μπορούσε να γίνει σε οποιοδήποτε ελληνικό δικαστήριο;

Νομίζω, πως η απάντηση δεν μπορεί να δοθεί με παρατιθέμενες λέξεις, όπως «οι ευρωεταίροι αρνήθηκαν τότε να συζητήσουν αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, επειδή κτλ, κτλ… [αλλά, ουφ] αυτό έγινε με το περιβόητο PSI … [ανακούφιση!]». Ο Γιώργος Παπανδρέου, το 2010, δεν δέχτηκε απλώς και μόνο το μνημόνιο που απαίτησαν, ιδίως οι γερμανικές και γαλλικές πολιτικές ελίτ και η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα. Δέχτηκε να ικανοποιήσει και τα πιο τρελά, τα πλέον ανομολόγητα όνειρά τους για εσωτερική αποικιοποίηση της Ευρωζώνης ως μία στρατηγική που πίστευαν πως θα εδραίωνε την κυριαρχία του γερμανο-γαλλικού άξονα σε όλες τις μικρές χώρες, βαθμιαία.

Σε αυτόν τον πολιτικό δρόμο που άνοιξε διάπλατα με την μεθοδευμένη καταστροφή (αντί ανασύνταξης) της χώρας μας, πίσω από τις πολιτικές αυτές ελίτ, ακολούθησαν, ευκαιρίας δοθείσης και μάλλον απρογραμμάτιστα, τα αρπακτικά της επιχειρηματικότητας, πρωτίστως γερμανικά και γαλλικά, αλλά και αρκετά ελληνικά. Όλοι ήθελαν το κομμάτι τους από τον ελληνικό δημόσιο πλούτο, από τους μισθούς και τα εισοδήματα, από ό,τι τέλος πάντων ήθελαν.

Προσέτρεχαν στην Τρόικα

Η μέθοδος ήταν να προστρέχουν με διαβήματα στην τότε Τρόικα, στην γερμανική ή και στην γαλλική κυβέρνηση, στο ΔΝΤ, προκειμένου να συμπεριλάβουν τις βλέψεις του κάθε αρπακτικού στα προαπαιτούμενα για το κλείσιμο της εκάστοτε αξιολόγησης. Αλλιώς δεν είχε δόση. Αυτή η αταξία έληξε το σωτήριο έτος 2015 και την 13 Ιουλίου όταν ο νυν κ. Τσίπρας, κουρασμένος από την πολύωρη διαπραγμάτευση υπέγραψε την υποθήκευση του συνόλου σχεδόν της δημόσιας περιουσίας (και αρκετών αρχαιολογικών χώρων!) για 99 χρόνια σε ένα θεσμό που δεν ελέγχει το ελληνικό κράτος. Οπότε μπήκε τάξη!

Οι μνηστήρες μπορούν, με τη σειρά τους να αρπάζουν νομιμοφανώς ό,τι έχει απομείνει από την ελληνική δημόσια και εν μέρει την ιδιωτική περιουσία, από τους μισθούς, τα εισοδήματα. Να χαρίζονται σχεδόν, διά νόμου βεβαίως, οι τράπεζες τις οποίες οι Έλληνες έχουμε πληρώσει με εξήντα δισ ευρώ, αλλά ακόμη να πωλούνται τα κόκκινα δάνεια τους 3% έως 5% της ονομαστικής αξίας σε διεθνή κεφάλαια, αλλά όχι με 30% ή 40% στους ίδιους τους ιδιώτες οφειλέτες. Και άλλα πολύ καλά και τόσο ωραία.

Σίγουρα του Γιωργάκη το μνημόνιο ήταν το καλύτερο. Αλλά κατά το ανέκδοτο της απατημένης συζύγου, η οποία συγκρίνοντας την ερωμένη του συζύγου της με την ερωμένη ενός άλλου συζύγου, αναφωνεί: μα η δική μας είναι καλύτερη! Το ερώτημα, ωστόσο, εξακολουθεί να τίθεται: για ποιο λόγο τρεις κατ’ ακολουθία πρωθυπουργοί, κυβερνήσεις, κοινοβουλευτικές ομάδες (με κάποιες εξαιρέσεις) και πολιτικά κόμματα παραδόθηκαν;

Σήμερα, η δημόσια συζήτηση διεξάγεται κυρίως για τον τρόπο που θα μοιραστεί η μιζέρια, η φτώχεια, η υποτέλεια, η διεύρυνση της καταστροφής. Και στον αντίποδα, ως μόνη προοπτική, ένα πολτοποιημένο πολιτικό σύστημα συζητάει κάτι λίγο για φόρους (λίγο έτσι οι μεν, λίγο αλλιώς οι δε), φαντασιώνονται ξένες επενδύσεις και άλλα ευτράπελα. Νομίζω, λοιπόν, πως ο εμπνευστής του «καλύτερου μνημονίου» κ. Παπανδρέου βρέθηκε σε ένα δίλημμα.

Μόνο οι εισπρακτικοί μηχανισμοί

Πράγματι η χώρα πριν την κρίση του 2008 αεροβατούσε σε πλασματικά εισοδήματα, καλπάζουσα αποδιάρθρωση της παραγωγικής δομής, φαυλότητα και διαφθορά εκτεταμένη στο πολιτικό σύστημα και εν μέρει στην κοινωνία, κράτος άκρως προβληματικό και άλλα χαρακτηριστικά, τα οποία είχε συνδιαμορφώσει και ο Παπανδρέου και από τα οποία είχε επωφεληθεί.

Έλυσε κάποιο από αυτά τα προβλήματα το μνημόνιο, τόσο το πρώτο και καλύτερο όσο και οι συνέχειές του; Οι κρατικοί εισπρακτικοί μηχανισμοί, ναι μόνο αυτοί, βελτιώθηκαν σημαντικά. Μόνο. Όλα τα υπόλοιπα, κρίσιμα όσο και στρατηγικά, απλώς χειροτέρευσαν ενίοτε έως εξαφάνισης, σε σημείο να μας χλευάζουν χώρες ασήμαντες και να μας απειλούν ευθέως άλλες.

Εσωτερικά, η απόλυτη φτώχεια πλέον καλύπτει το 35% του πληθυσμού και η σχετική ανέχεια προσθέτει άλλο ένα 20%. Η μετανάστευση των μορφωμένων νέων (ελληνιστί brain drain) συνιστά κατ’ ουσία μετανάστευση του μέλλοντος της κοινωνίας μας, και τόσα άλλα. Αλλά η πολιτική και κομματική νομενκλατούρα παραμένει στη θέση της. Παρά τις εσωτερικές ανατροπές, ως σύνολο αναπαράγεται ακέραιη, όπως και παλαιά. Αυτή είναι η λύση που πρόσφεραν τόσο το καλύτερο μνημόνιο, όσο και τα άλλα χειρότερα.

Πιστεύω, λοιπόν, πως αν θέλουμε να σκεφτούμε σοβαρά, η επιλογή του Γιώργου Παπανδρέου ήταν αποδοχή ενός μνημονίου, με το οποίο αυτός προσωπικά παρέδωσε την χώρα και ξεκίνησε την κοινωνική καταστροφή. Και σε αντάλλαγμα πήρε την διάσωση του πολιτικού συστήματος. Για τούτο και όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί, αρχής γενομένης από τον Γιώργο Παπανδρέου, όσο εφάρμοζαν τα μνημόνια αποτελούσαν τα προστατευόμενα παιδιά τόσο της κας Μέρκελ προσωπικά όσο και του εκάστοτε ευρωπαϊκού ιερατείου. Στο πρόσωπο των Ελλήνων πρωθυπουργών προστάτευαν τους δικούς τους ανθρώπους στην Ελλάδα. Και εξακολουθούν. Μετά συνήθως έχουν την τύχη της στημένης λεμονόκουπας, όπως ο Γιώργος Παπανδρέου.