Βιάζεται να μεγαλώσει η Τουρκία του Ερντογάν και θα βρει τον μπελά της

Το στίγμα των ημερών δίνει ο Ερντογάν που συνεχίζει τις απειλές του. Οι Ευρωπαίοι, που υπό το άγρυπνο βλέμμα της Μέρκελ, κωλυσιεργούν. Η ρωσική αρκούδα που βγάζει νύχια στην Τουρκία. Οι ΗΠΑ που έχουν εκλογές. Και η Αθήνα που τραινάρει όσο μπορεί να αντιμετωπίσει το δίλημμα “ή ταν ή επί τας”.

Οι ευρωπαϊκές δυνάμεις και η Ρωσία συμπίπτουν ενίοτε σε ένα σημείο: Σπεύδουν βραδέως. Ανυπομονησία έδειξαν δυο φορές οι Γερμανοί και έχασαν. Τώρα ανυπόμονοι είναι οι Τούρκοι με τον Ερντογάν. Βιάζονται να μεγαλώσουν, όπως τα μικρά παιδιά. Η Τουρκία θέλει να γίνει περιφερειακή δύναμη, αλλά δεν υπάρχει προηγούμενο υποδεέστερη χώρα να προβιβαστεί σε περιφερειακή δύναμη. Κι αυτό, επειδή προσκρούει στα κεκτημένα των εκάστοτε Μεγάλων Δυνάμεων.

Η Τουρκία δίνει την εντύπωση ότι παίζει και με τις δυο υπερδυνάμεις, αλλά μετατρέπεται όλο και πιο καθαρά σε πιόνι των Αμερικανών σε όλη τη γειτονιά, από την Ελλάδα και το Αζερμπαϊτζάν ως τη Μέση Ανατολή. Αυτό δεν οφείλεται στον Τραμπ και στις εικαζόμενες προσωπικές του οικονομικές ιδιοτέλειες, αλλά σε θεμελιώδεις στρατηγικούς λόγους. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία σε παρακμή και τώρα η Τουρκία είχε διπλό ρόλο: Η Δύση θέλει την Τουρκία για να εγκλωβίζει τους Ρώσους στους πάγους. Η Ρωσία παλεύει να ξεφύγει. Με την πτώση των Οθωμανών οι Άγγλοι (μετά οι ΗΠΑ) προσεταιρίστηκαν την κεμαλική Τουρκία και το πλήρωσε η Ελλάδα.

Τη Δευτέρα έρχεται ο Λαβρόφ στην Αθήνα σε μια αποστολή που φαινόταν άγονη εκ πρώτης όψεως. Δυο δηλώσεις της ρωσικής πλευράς, όμως, άλλαξαν το κλίμα. Στην αρχική δήλωση η Ρωσία αναγνώρισε το νόμιμο δικαίωμα της Ελλάδας να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια. Με δεύτερη δήλωση η Ρωσία υπενθύμισε (για πρώτη φορά τον τελευταίο αιώνα) ότι μαζί με Αγγλία και Γαλλία νίκησαν στο Ναβαρίνο τους Οθωμανούς και απελευθερώθηκε η Ελλάδα. Στην Τουρκία, μάλλον πανικόβλητοι, είπαν (μέσω ΜΜΕ) ότι οι Ρώσοι χαϊδεύουν την Ελλάδα.

Οι ισχυροί δεν χαϊδεύουν αλλά ενθαρρύνουν τους πιο αδύναμους και δίνουν κλωτσιές στους μικρομέγαλους αναιδείς. Ο προπέτης σουλτάνος δήλωσε ότι δεν θα αναγνωρίσει ποτέ την Κριμαία. Δεν έχει καμιά σημασία τι λέει, σχολίασε περιφρονητικά ο Πούτιν. Στην Αθήνα, το συνήθως λαλίστατο πολιτικό προσωπικό, όταν άκουσε τη ρωσική δήλωση για το Ναβαρίνο, του κόπηκε η μιλιά. Σου λέει θες αυτός ο Λαβρόφ να μας ζητήσει να “σηκωθούμε λίγο ψηλότερα;”

Θα ζητήσει ο Λαβρόφ να γίνει η Ελλάδα μυτερή βελόνα στην πλάτη της Τουρκίας; Από αυτή την ελίτ; Ο Πάϊατ, σε περίεργο συντονισμό (ή ανταγωνισμό), δηλώνει ότι η Ελλάδα έχει ηγετικό ρόλο στην περιοχή. Με αυτή την ελίτ; Η επιλογή διαμελισμού της Τουρκίας, παραμένει στην ατζέντα, επανέλαβε ο Ερντογάν προ ημερών, αποφεύγοντας να υπενθυμίσει ότι το σχέδιο διαμελισμού είναι αμερικανικό.

Ερντογάν και ΕΕ

Για τις σχέσεις Τουρκίας-ΕΕ αρκούν δυο λόγια: Πρώτον, η Τουρκία δεν θα μπει στην ΕΕ παρά μόνο σαν ζητιάνος, σακατεμένη. Δεύτερον, προέχουν οι σχέσεις της Τουρκίας με ΗΠΑ και Ρωσία. Η ΕΕ παίζει στη Β’ Εθνική, πολιτικά δευτερεύουσα, αδιάφορη. Η Γερμανία, σταδιακά, γίνεται σημείο διεκδίκησης και σύγκρουσης Ρωσίας-ΗΠΑ, θυμίζοντας τον αγώνα δρόμου ανάμεσα στους Βρετανούς και στον Στάλιν, παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, για σύναψη συμμαχίας με τον Χίτλερ.

Η Τουρκία δεν θα μπει στην ΕΕ όχι επειδή ο Ερντογάν είναι δικτάτορας, προβοκάτορας, ισλαμιστής, κλπ, αλλά επειδή έχει αυτοκρατορικές βλέψεις. Η ΕΕ, όμως, έχει ήδη εστεμμένο βασιλέα, τις ΗΠΑ. Ούτε η Γερμανία θέλει την Τουρκία στην ΕΕ. Τη θέλει υποδεέστερη και όχι να διεκδικεί γαλόνια και τίτλους ηγεμόνα που τα θεωρεί ότι είναι γερμανικό κόσμημα και έχει αιματοκυλήσει τον πλανήτη δυο φορές για να το αποκτήσει.

Η Τουρκία βλέπει την κοντόθωρη, στρατηγικά, Γερμανία σαν αγελάδα για άρμεγμα. Η Τουρκία θα μείνει κολλημένη στον ισχυρό, τις ΗΠΑ, με τη φρούδα ελπίδα ότι θα πείσει τους Αμερικάνους να την προβιβάσουν από υπηρέτη σε εταίρο στη μάχη εναντίον Ρωσίας. Η Τουρκία με αρχηγό τον Ερντογάν εμφανίζεται ως ισχυρός, στρατιωτικά, παίκτης.

Πρόκειται για μαγική εικόνα. Στη Συρία, μόλις οι Ρώσοι έτριξαν τα δόντια, οι Τούρκοι τα μάζεψαν και αδειάζουν λίγο-λίγο την Ιντλίμπ. Στην Κύπρο ό,τι και να κάνουν οι Τούρκοι θα είναι παράνομοι. Στο Αζερμπαϊτζάν, στη Λιβύη και όπου αλλού είναι προσωρινοί, όσο την ανέχονται Ρώσοι και ΗΠΑ.

Το λεγόμενο θερμό επεισόδιο που οι εδώ ενδοτικοί προβάλλουν ως φόβητρο μπορεί να αποδειχθεί παγίδα για την Τουρκία, αλλιώς θα το είχε ήδη δοκιμάσει. Η Τουρκία επιχείρησε επίθεση στην Κύπρο όταν οι ΗΠΑ της είχαν εξασφαλίσει την προδοσία της Χούντας, ενώ στα Ίμια είχαν σύμμαχο, εκτός των ΗΠΑ, και τους λιπόψυχους της κυβέρνησης Σημίτη. Ποιος ηλίθιος, όμως, εγγυάται, ότι η σύρραξη θα είναι σύντομη και ορκίζεται ότι νικητής θα είναι η Τουρκία;

Η ΕΕ απασχολεί τον Ερντογάν μόνο για τις πιθανές κυρώσεις. Αν επιβληθούν θα καταρρεύσει το κύρος του και η προπαγάνδα του. Θα καταλάβει και ο τελευταίος Τούρκος ότι οι Ευρωπαίοι ούτε τον φοβούνται, ούτε τον υπολογίζουν. Αν του επιβάλλουμε κυρώσεις μέσω ΕΕ, ποιος θα φανεί πιο ισχυρός στα μάτια του κοσμάκη της Τουρκίας; Αυτό είναι όλο κι όλο το παιχνίδι των κυρώσεων εξ ου και η ανάγκη να μην υποχωρήσουμε ούτε εκατοστό στις τουρκικές προκλήσεις.