“Ghostbusters: Frozen Empire”: Μία νοσταλγική μετριότητα
14/04/2024
Η οικογένεια Σπένγκλερ επιστρέφει εκεί που ξεκίνησαν όλα, στον χαρακτηριστικό πυροσβεστικό σταθμό της Νέας Υόρκης, για να συνεργαστεί με τους αυθεντικούς Ghostbusters, που έχουν δημιουργήσει ένα άκρως απόρρητο εργαστήριο ώστε να “απογειώσουν” την επιχείρηση κυνηγιού φαντασμάτων. Όταν όμως βρίσκουν ένα αρχαίο αντικείμενο που απελευθερώνει διαβολική δύναμη, νέοι και παλιοί Ghostbusters συνεργάζονται για να προστατέψουν την πόλη τους και να σώσουν τον κόσμο, από μια δεύτερη Εποχή Παγετώνων.
Με τον Gil Kenan να βρίσκεται πλέον στην καρέκλα του σκηνοθέτη, η “Αυτοκρατορία του Πάγου” διορθώνει πολλά από τα ψεγάδια του προκατόχου της, χωρίς όμως να τα αντικαθιστά με κάτι ουσιαστικότερο, με το χέρι του Jason Reitman να βρίσκεται πάλι στο σενάριο και να καθοδηγεί την ειδωλοποίηση της ταινίας του 1984. Από τα πρώτα κιόλας πλάνα είναι εμφανές ότι πρόκειται για μια εντυπωσιακή οπτικά παραγωγή με αψεγάδιαστα ψηφιακά εφέ που όμως αναδεικνύουν ένα σύνολο μετριότητας.
Το ποίημα του Robert Frost που βλέπουμε γραμμένο στην οθόνη δείχνει απευθείας ότι η ταινία παίρνει τον εαυτό της υπερβολικά στα σοβαρά, με την ομάδα των Ghostbusters να αποκτά μια ηρωική διάσταση της τάξης των X-Men στο “Apocalypse”. Αυτό δεν συμβαίνει από άποψη περιεχομένου αλλά επειδή για ακόμα μία φορά οι ιθύνοντες έχουν την τεράστια αυτοπεποίθηση ότι αυτό που παραδίδουν δεν είναι τίποτα λιγότερο από καταπληκτικό. Που ενδεχομένως να είναι για όσους αποζητούν νοσταλγία και 80s αναφορές. Για τους υπόλοιπους όμως;…
Το συναισθηματικό κομμάτι της ιστορίας αφενός είναι έντονο, με τον χαρακτήρα της Φίμπι να υποφέρει σε υπερβολικό βαθμό, αφετέρου σπαταλιέται καθώς διοχετεύεται για να υποστηρίξει μια πλοκή συμβατική και προδιαγεγραμμένη, με την αφορμή να μην οφείλεται σε τίποτα περισσότερο από εφηβική υστερία ,αφού και η ταινία δεν προσπαθεί να βρει καμιά αλήθεια πίσω της.
Το σενάριο ακολουθεί μια πλοκή στην οποία οι πολυπληθείς χαρακτήρες εντάσσονται χωρίς ιδιαίτερο ειρμό με βάση το ποιοι ήρωες από το παρελθόν είναι διαθέσιμοι. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Bill Murray, ο οποίος κάνει ένα πέρασμα, χωρίς η ιστορία να ξέρει πώς να τον χειριστεί ουσιαστικά.
Παρότι φαινομενικά η ταινία παρουσιάζει μια θετική διάθεση, ένας διάχυτος συντηρητισμός την κατακλύζει στο σύνολό της. Ο ρόλος του Paul Rudd είναι κομμένος και ραμμένος στην ευχάριστη περσόνα του και διόλου τυχαία το πιο αστείο κομμάτι της ταινίας είναι μια σκηνή όπου ως διάλογο χρησιμοποιεί τους στίχους του ομώνυμου τραγουδιού. Ο χαρακτήρας του Kumail Nanjiani είναι αντίστοιχα γραμμένος ώστε να χαϊδέψει τα αυτιά των μικρότερων ηλικιών, ενώ οι παλαίμαχοι Ghostbusters εκφράζουν τη γλυκιά νοσταλγία ενός ωραιοποιημένου παρελθόντος. Η μίξη όλων των παραπάνω δίνει ένα αποτέλεσμα με εντελώς άνισο ρυθμό, με την εστίαση να αλλάζει συνεχώς, τη στιγμή που οι ρόλοι θα μπορούσαν να λειτουργήσουν, αν παρέμεναν με γνήσιο τρόπο μέσα στο 80s πλαίσιο, αλλά η ταινία δίνει μια αλλόκοτα περίεργη αίσθηση προσπαθώντας να κάνει αναλογίες με την πραγματική ζωή, ξεφεύγοντας από το ψυχαγωγικό πλαίσιο.
Η “Αυτοκρατορία του Πάγου” μοιάζει με ένα λούνα παρκ: διαθέτει όλα τα απαραίτητα συστατικά για ένα αφιερωματικού τύπου σύνολο, όπου όλα πρέπει να αναφέρονται σε κάτι μέσα από τη μυθολογία και που παρουσιάζονται χωρίς συνοχή, λαμβάνοντας υπόψη μόνο τους σκληροπυρηνικούς θαυμαστές.
Σκηνοθεσία: Gil Kenan
Κύριοι Ρόλοι: Finn Wolfhard, Mckenna Grace, Carrie Coon, Paul Rudd
Σε συνεργασία με το filmy
