Χρόνος: Ο απόλυτος εραστής για τον άνθρωπο

Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, σε θέλω στη ζωή μου, παλεύω για σένα, σε καλοπιάνω, σου χαμογελώ εγκάρδια, άλλοτε ποθώ να περνάς γρήγορα από πάνω μου κι άλλοτε να γίνεσαι ατελείωτος. Και ναι, τ’ ομολογώ, όσο το παραμύθι τείνει προς το τέρμα, τόσο σ’ ερωτεύομαι αγιάτρευτα, εκουσίως σου παραχωρώ τον έλεγχο της ύπαρξής μου. Είσαι ο απόλυτος εραστής.

Παρ’ όλα αυτά έρχονται στιγμές που νιώθω την ανάγκη να σου τα πω, να σου τα ψάλω, για τη συμπλεγματική συμπεριφορά και αντίληψη που επιβάλεις. Με κάνεις να φέρομαι σαν παρανοϊκή. Από τη μια, φτάνω σε σημείο να σ’ εκλιπαρώ να υπάρχεις στη ζωή μου, να με σκεπάζεις μακρύς, ευθυτενής, γλυκός, ακόμα κι αν κάποιες φορές με πονάς σκληρά. Από την άλλη θέλω να σου καταφέρω ένα πλήγμα, να σε κάνω να κοκκινίσεις, να σου τονίσω ότι πρέπει να γίνεις πιο τρυφερός, να καταλάβεις πως δεν χρειάζεται τόση ωμή κακοήθεια και σκληρότητα.

Ο απόλυτος εραστής…

Ομολογώ πως, αυτό το γράμμα άρχισα να το γράφω αυτόματα, μηχανικά, ίσως αποδοθεί η τρέλα μου, ίσως φανεί κάτι ασήμαντο, ίσως κατά βάθος να το περίμενες, να ήθελες να τ’ ακούσεις από κάποιον. Σου μιλάω δίχως την άδεια κανενός εκ μέρους του ανθρώπινου είδους, για τις επιρροές σου πάνω μας. Οι πρόγονοί μας επιχειρώντας να σε κατανοήσουν, έφτιαχναν μύθους. Δεν είναι τυχαίο που αναφέρεσαι στα πρώτα κείμενα της κοσμογονίας ως τέρας, μια ασώματη αρχέγονη θεότητα, περιελισσόμενος μ’ εκείνη την φιδοπρόσωπη ανάγκη γύρω από το κοσμικό αυγό, ώσπου το σπάσατε και δημιουργήθηκε το σύμπαν, μ’ εμάς μέσα μεταξύ των άλλων, ελεγχόμενο πάντα από τη χάρη σου με βοηθούς τις Μοίρες, γιούς και παραγιούς.

Στη συνέχεια δουλέψαμε σκληρά, θέλαμε να σε μετρήσουμε, σε χωρίσαμε σε αιώνες, χρόνια, μήνες, ημέρες και ώρες, επινοήσαμε τα ρολόγια, δίχως αυτά θα αγνοούσαμε πως να ζήσουμε, πόσο ζήσαμε. Ο αγώνας για την κατανόησή σου και για τον ορισμό του ορισμού σου καλά κρατεί. Σ’ ενημερώνω λοιπόν για τα νεότερα. Σήμερα οι επιστήμονες επιχειρούν να σε ορίσουν ώς: «Το μη χορικό γραμμικό συνεχές στο οποίο τα γεγονότα συμβαίνουν με εμφανώς μη αναστρέψιμη τάξη». Τί να πω; Μήπως κάτι καταφέρανε; Μήπως δημιουργήσαμε έστω κι ένα σπυράκι στην επιδερμίδα σου; Το εύχομαι ολόψυχα, παρότι φοβάμαι την οργή σου. Μήπως έχει πληγεί έστω και στο ελάχιστο η παντοδυναμία σου;

Δεν φτάνει ο νους μου να κατανοήσω πως είναι δυνατόν ν’ ασχολείσαι με κάθε μόριο του σύμπαντος, αυτό που εμείς γνωρίζουμε πως υπάρχει. Να, για παράδειγμα ασχολείσαι με το σαρκίο μου. Παρατηρώ τώρα που σου γράφω, τα χέρια μου. Τα έχεις στεγνώσει, τους έχεις βάλει νέες σφραγίδες κάτι καφέ κηλίδες, στράγγιξες τη φρεσκάδα του προσώπου, έκλεψες το χρώμα των μαλλιών μου, τη σπιρτάδα του μυαλού, την τσαχπινιά της νιότης. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, εποίησες και κάποια εν σοφία. Να, δεν μ’ αφήνεις να βλέπω κοντά, προφανώς για να μην στεναχωριέμαι απ’ τις απώλειες, να μην μπορώ να δω τις λεπτομέρειες που δεν μου χρειάζονται πια.

Όμως αυτό που σου είπα στην αρχή δεν μπορεί ν’ αλλάξει. Ο έρωτας μου θεριεύει αμείωτος, είσαι πιστός, ο μόνος που πορεύεσαι κάθε δευτερόλεπτο μαζί μου, ο μόνος που θα είσαι δίπλα μου μέχρι το τέλος, έως ότου κι εσύ να με χάσεις, και τότε είμαι σίγουρη πως θα σου λείψω. Τέλος, κάτι που ξέχασα να σου πω, μια θλιβερή διαπίστωση για σένα.

Φαίνεται πως εκλείπεις εντελώς στο θάνατο. Δεν γνωρίζω αν θα σε αναπολώ, αλλά θέλω να πιστεύω πως θα μπορέσω ν’ απολαύσω τότε την έντονη έλλειψη της βαρύτητάς σου.

Πάντα δική σου.
Πάντα δικός μου.
Μια συμφιλιωμένη μετρέσα σου.