Ο Ευκλείδης φαντάστηκε κόμμα Καρυστιανού και άρχισε να πυροβολεί!

Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος λοιπόν είπε σε συνέντευξή σε τηλεοπτικό σταθμό: «Η κ. Καρυστιανού μπορεί να παίξει ένα ρόλο, να ενοποιήσει κάποια αιτήματα με λαϊκό τρόπο. Για να πετύχει αυτό, πρέπει να είναι στο τέλος μιας διαδικασίας. Αν δεν ξέρεις τι θέλεις να κάνεις, αν δεν μπορείς να αναλύσεις ποια είναι τα προβλήματα, πού είμαστε και πού θέλουμε να πάμε, φοβάμαι πως όσο χαρισματική κι αν είναι μια γυναίκα, που είναι χαρισματική και δυναμική, αν δεν απαντήσει στα σοβαρά ζητήματα, μπορεί πολύ, σύντομα να ξεφουσκώσει ή να μην είναι πολύ επιτυχημένη μια τέτοια κυβέρνηση. Βεβαίως είναι χαρισματική, δεν το αμφισβητεί κάποιος αυτό» (η έμφαση προστέθηκε).

Και παρακάτω: «Η χαρισματική προσωπικότητα κολλάει πάνω σε ένα πραγματικό πρόβλημα. Αυτό είναι το ζήτημα της συγκάλυψης της κυβέρνησης και πως φαίνεται ότι κανένας δεν λογοδοτεί ποτέ σε αυτή τη χώρα. Αυτά έδεσαν πάνω σε αυτό. Μια εναλλακτική κυβέρνηση, ωστόσο, πρέπει να να πείσει ότι ξέρει να αντιμετωπίσει τους στάσιμους μισθούς, ή τα νέα ζευγάρια που δεν μπορούν να βρουν ένα σπίτι, τα παιδιά μας που θα έχουν χειρότερες συντάξεις από εμάς, χειρότερες εργασιακές σχέσεις και χειρότερους μισθούς (sic)».

Μισό λεπτό! Εδώ η κ. Καρυστιανού κρίνεται ως αρχηγός κόμματος! Ακόμα χειρότερα: Ως αυριανή κυβέρνηση! Και διαπιστώνεται πως δεν έχει απαντήσεις για «τα σοβαρά ζητήματα». Δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το μισθολογικό, το συνταξιοδοτικό, το στεγαστικό των νέων ζευγαριών κτλ. Πώς την πατήσαμε έτσι; Κατεβήκαμε σε όλη την Ελλάδα και σε 40 χώρες για να υποστηρίξουμε μια «εναλλακτική κυβέρνηση» που δεν έχει να προτείνει τίποτα για να λύσει τα προβλήματα που αναπαράγει η παρούσα;

Η… πολιτικός Καρυστιανού!

Μάλλον κάποιος δεν έχει καταλάβει καλά τι συνέβη. Όλο το κατεβατό μοιάζει ασυνάρτητο. Η απορία για το τι συμβαίνει στον Ευκλείδειο νου μας λύνεται αμέσως μετά όμως: «Αυτά τα ερωτήματα δεν είναι προφανές σε μένα πως μπορούν να τα απαντήσουν ούτε η κ. Κωνσταντοπούλου ούτε η κ. Καρυστιανού» (sic)! Μπαίνει η κ. Κωνσταντοπούλου στην εξίσωση. Αυτή ναι, είναι πολιτικό κόμμα και ως τέτοιο έχει αξιώσεις κυβέρνησης και βεβαίως μπορεί και πρέπει να γίνεται αντικείμενο κριτικής.

Η κ. Καρυστιανού όμως πότε δήλωσε ότι κατεβαίνει στον πολιτικό στίβο; Και μάλιστα με το κόμμα της Ζωής; Η τελευταία είναι σαφές πως “καβάλησε το κύμα” των κινητοποιήσεων και προσπαθεί να ανεβάσει τα ποσοστά της, χωρίς πρόγραμμα και χωρίς σαφή πολιτική ταυτότητα. Αν αυτό όμως το ταυτίζει κανείς με το γεγονός το ίδιο του παλλαϊκού κινήματος, σημαίνει πως το δικό του πολιτικό κόμμα αντιμετωπίζει το κίνημα αυτό ως εξωτερικό προς το ίδιο γεγονός.

Το κίνημα το κάνουν κάποιοι άλλοι – η Ζωή εν προκειμένω. Και εμείς το παρατηρούμε ως ξένο προς εμάς γεγονός και σας εξηγούμε τα όρια και τις ελλείψεις του σαν να επρόκειτο για πρόταση πολιτικής διακυβέρνησης ενός άλλου κόμματος. Μα αυτό ακριβώς δεν κάνουν και τα φερέφωνα του Μητσοτακισμού; «Όποιος πάει στο συλλαλητήριο, στηρίζει την Ζωή Κωνσταντοπούλου», «ό,τι και να κάνουν, εμάς θα ψηφίσουν πάλι· δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Αυτά δεν μας έλεγαν; Συν το αισχρό μήνυμα, το οποίοι είτε υπονοείται, είτε λέγεται ευθέως (αναλόγως της χυδαιότητας του προπαγανδιστή): Οι «χαροκαμένες μάνες» ουσιαστικά εκμεταλλεύονται τον θάνατο των παιδιών τους για να βγάλουν κάποια λεφτά και να χτίσουν πολιτικές καριέρες.

Η “αστική αυτοπεποίθηση” του Τσακαλώτου

Δεν θα περίμενε κανείς άλλη αντίδραση από το καθεστώς. Από μια αριστερή αντιπολίτευση, όμως, θα περίμενε κανείς άλλα. Θα περίμενε ενεργό συμμετοχή. Όχι δεν εννοούμε “να κατεβάσει τον κόσμο”. Πρώτον διότι κόσμο δεν διαθέτει (αυτό προκαλεί όσο να ‘ναι μια ενόχληση από την παλλαϊκή κινητοποίηση). Και δεύτερον, ο κόσμος κατέβηκε μόνος του, ερήμην των κομμάτων. Το κεντρικό και ώριμο αίτημα του κινήματος, είναι η δικαιοσύνη.

Ενεργό συμμετοχή εννοούμε να βοηθήσει τον κόσμο να καταλάβει πώς η δικαιοσύνη δεν είναι ένα θέμα δίπλα σε άλλα. Αποτελεί κόμβο όπου διασταυρώνονται πολλές παθογένειες της πολιτείας: Ολιγαρχία, δομικό έλλειμμα δημοκρατίας, διαφθορά και διαπλοκή, νομικά κατοχυρωμένη ατιμωρησία των στελεχών του πολιτικού συστήματος, ακόμα και εθνική εξάρτηση. Ένα κίνημα, το οποίο, χάρη στην καταλυτική πολιτική πλαισίωση, θα ήταν σε θέση να χτυπήσει τέτοια φλέβα, ποιος θα τολμούσε να το ονομάσει “μονοθεματικό”;

Αντ’ αυτού, ο κ. Τσακαλώτος, γνωστός άλλωστε για την “αστική του αυτοπεποίθηση”, θεωρεί πως μπορεί να το σνομπάρει και μαζί με τον πρωθυπουργό – πλήρη επίσης «αστικής αυτοπεποίθησης» – να μετρά ανυπόμονα τις ώρες για το ξεφούσκωμα του κινήματος αυτού. Δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία έκπληξη για τη στάση αυτή. Δεν ξεχνάει κανείς εύκολα, πώς την εποχή των μεγάλων κινητοποιήσεων για τον δημόσιο χαρακτήρα των ΑΕΙ, τις οποίες στήριζε και το κόμμα του, ο ίδιος βρήκε τη στιγμή να μας πει πόσο “καλύτερος” είναι  –από τον Τσίπρα, αλλά και από όλη την «πλέμπα» των δημόσιων πανεπιστημίων- ο ίδιος, αφού αποφοίτησε από ιδιωτικό «καλό» πανεπιστήμιο.

Στο επόμενο άρθρο, θα μιλήσουμε για τον δεύτερο σύντροφο στο ίδιο πολιτικό κόμμα, αλλά και ανάλογης αστικής αυτοπεποίθησης με τον πρώτο, τον Γιώργο Σταθάκη και το πρόσφατο άρθρο το με τίτλο “Ο Πούτιν στο Οβάλ Γραφείο του Λευκού Οίκου”.