Η Τουρκία δεν μας προκαλεί, μας κάνει μόνο όσα της επιτρέπουμε…

Καθημερινά ακούμε, διαβάζουμε, λέμε μεταξύ μας νέα τουρκική πρόκληση, ενισχυμένη τουρκική πρόκληση, υπέρτατη τουρκική πρόκληση, Ελλάς και Κύπρος σε ρόλο αδικημένων κορασίδων των παλαιών ταινιών του 1960 και το δάκρυ κορόμηλο. Αυτή είναι η ουσία; Μας προκαλούν, μας αδικούν, ή απλώς κινούνται στα περιθώρια που εμείς, σε Ελλάδα και Κύπρο, τους έχουμε επιτρέψει να κινούνται; Η Τουρκία παραβιάζει εδώ και 45 χρόνια, μαζικά, τον εθνικό εναέριο χώρο. Τι κάναμε γι’ αυτό;

Καταρρίψαμε κανένα τούρκικο; Επεκτείναμε τα χωρικά μας ύδατα και τον εναέριο χώρο μας στα 12 μίλια, όπως έχουμε νόμιμο δικαίωμα, ή ως όρνιθες –το λέμε κόσμια– υποκύπτουμε ακόμα στο τουρκικό casus belli; Και παράλληλα διατεινόμαστε πως η Τουρκία είναι ανίσχυρη, αγκιστρωμένη στην Συρία, στο Ιράκ, πως θα κρυολογήσει, θα διαλυθεί. Πως συνάδει το ένα με το άλλο;

Αν η Τουρκία είναι όντως σε δυσχερή θέση, γιατί δεν την βοηθάμε να πάει στον αγύριστο; Γιατί “τις τρώμε” και δεν απαντάμε; Θα κάνει πράγματι πόλεμο η Άγκυρα; Μπορεί; Είναι έτοιμη; Όλοι οι επαΐοντες λένε όχι. Τότε γιατί δεν τολμάμε καν να ανακηρύξουμε ΑΟΖ; Υπάρχει τουρκική απειλή ή όχι τελικά; Και αν ναι γιατί δεν αντιμετωπίζεται; Αν όχι γιατί λέμε μεταξύ μας ανοησίες; Δάκρυ για την κυπριακή ΑΟΖ, οργή για τις γεωτρήσεις, για τα “Γιαβούζ”, για τα “Φατίχ”, αλλά από ζουμί τίποτα… Τότε προς τι το δάκρυ και η οργή; Είναι βέβαιο πως και άλλα “Γιαβούζ”, “Μπάρμπαρος” και “Φατίχ” θα έρθουν και όχι μόνα τους.

Η Τουρκία, λόγω και του “έρωτα” με τη Ρωσία του ορθόδοξου αδελφού και σωτήρα Πούτιν, είναι πλέον ανεξέλεγκτη από τον μόνο φραγμό που κάπως την συγκρατούσε, την Δύση. Εμείς όμως που, κακά τα ψέματα, δεν χωνεύουμε και πολύ τους Δυτικούς “κουτόφραγκους”, περιμένουμε από αυτούς σωτηρία και εξοργιζόμαστε γιατί ο Τραμπ δεν “λιώνει” την Τουρκία.

Κι όμως μια ματιά στον χάρτη λέει πολλά. Οι ΗΠΑ δεν θέλουν να κάνουν δώρο την Τουρκία στον Πούτιν. Γι’ αυτό και τηρούν στάση αναμονής. Ωστόσο το πρόβλημα δεν είναι ούτε η Δύση, ούτε η Τουρκία. Το πρόβλημα είναι η σχεδόν γενικώς εμπεδωμένη ελληνική ηττοπάθεια, το άθλιο φοβικό σύνδρομο που μας κατατρέχει εδώ και πολλά χρόνια έναντι της Τουρκίας.

Η Τουρκία είναι στρατιωτικά ισχυρή. Είναι δεδομένο. Ανίκητη, όμως, δεν είναι. Απλώς πρέπει κανείς να της απαντήσει έξυπνα και να αφήσει κατά μέρος τις φιλολογίες περί διεθνούς δικαίου και τήρησης συνθηκών, τα οποία η ίδια γράφει στα παλαιότερα των υποδημάτων της. Δεν μπορείς να επιβάλεις σε μια ισχυρή αναθεωρητική δύναμη την τήρηση της όποιας συνθήκης. Αυτό που επιβάλλεται να πράξεις είναι να καταστείς ικανός σε όλα τα επίπεδα να υπερασπίσεις τον εαυτό σου.