“Ενεργοποίηση αεράμυνας στο Αιγαίο” – Επικοινωνία και πραγματικότητα

Η ελληνική αντίδραση στο πρόσφατο μπαράζ παραβιάσεων κανόνων εναέριας κυκλοφορίας, παραβιάσεων του εθνικού εναέριου χώρου και υπερπτήσεων ελληνικού εδάφους από την τουρκική Πολεμική Αεροπορία και αεροσκάφη του Τουρκικού Ναυτικού, ιδίως μετά το ελληνικό διάβημα διαμαρτυρίας, αποδεικνύει μια ιδιότυπη κατάσταση πανικού στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική πλευρά.

Αποτέλεσμα αυτού, ήταν η «ενεργοποίηση των αντιαεροπορικών συστημάτων της Πολεμικής Αεροπορίας και του Ελληνικού Στρατού στην περιοχή ευθύνης της ΑΣΔΕΝ», μία ημέρα μετά το μπαράζ, απόφαση που λήφθηκε αποκλειστικά με επικοινωνιακά κριτήρια, προς εσωτερική κατανάλωση. Ευτυχώς!

Διότι διαφορετικά, ελλόχευε ο κίνδυνος, ενώ επί… 50 περίπου χρόνια εκπαιδεύουμε τους Τούρκους στις αερομαχίες, ολισθαίνουμε στο να αρχίσουμε να τους εκπαιδεύουμε και στις επιχειρήσεις καταστολής-καταστροφής (Suppression / Destruction-SEAD / DEAD) αεράμυνας. Πρόκειται για συμπέρασμα που αιτιολογείται παρακάτω και για μια κατάσταση την οποία η ίδια η Ελλάδα έχει προκαλέσει δίνοντας χώρο στην Τουρκία στο Αιγαίο.

Ας περάσουμε όμως σε μια προσπάθεια άσκησης τεκμηριωμένης, άρα δημιουργικής,  κριτικής στην απόφαση της Αθήνας να ενεργοποιήσει τα αντιαεροπορικά της συστήματα, καθώς όσα ακολουθούν δίνουν μια εντελώς νέα διάσταση στην υπόθεση: Πρώτον, τί σημαίνει “ενεργοποίηση”; Συνέχεια, 24 ώρες το 24ωρο, 365 ημέρες τον χρόνο, το σύστημα αεράμυνας της χώρας (συμπεριλαμβανομένων και των μονάδων που “ενεργοποιήθηκαν”) είναι ενεργοποιημένο και λειτουργεί βάση ενός προκαθορισμένου, πολύπλοκου συστήματος ετοιμότητας που περιλαμβάνει πολλά επίπεδα.

Αποφεύγοντας, για ευνόητους λόγους, να υπεισέλθουμε σε λεπτομέρειες, γίνεται εύκολα αντιληπτό ότι κάθε αντιαεροπορικό όπλο που είναι λειτουργικό βρίσκεται σε κάποιο επίπεδο ετοιμότητας, με βάση τις οδηγίες που δίνονται, καθώς “ο πόλεμος ξεκινάει με την αεράμυνα”. Είναι επίσης εύκολα αντιληπτό ότι κάποια βήματα, όπως π.χ. η σύνδεση των ομφαλικών (συνδέουν τα βλήματα με τον εκτοξευτή), προφανώς περιλαμβάνονται στα υψηλότερα επίπεδα ετοιμότητας.

H πραγματικότητα για την αεράμυνα

Δεύτερον: Δεν βγάζεις το πιστόλι από το θήκη αν δεν πρόκειται (ή δεν είσαι διατεθειμένος) να το χρησιμοποιήσεις… Κατά απόλυτη αντιστοιχία, δεν αναπτύσσεις τα αντιαεροπορικά όπλα αν δεν πρόκειται να προσβάλλεις εναέριο, επανδρωμένο ή μη στόχο. Παρακάτω εξηγείται το γιατί.

Τρίτον: Εγκλωβισμός αεροσκάφους από επίγειο σύστημα αεράμυνας θεωρείται εχθρική ενέργεια και δικαιολογεί την αμυντική αντίδραση (συμπεριλαμβανομένης, έστω και αν αποτελεί ακραίο παράδειγμα, της άφεσης βλημάτων αντι-ραντάρ HARM)! Οπότε, αν ισχύει η ελληνική υποψία ότι η Τουρκία “ψάχνεται” για επεισόδιο, η απόφαση δεν την λαμβάνει υπόψη. Τέταρτον (συνέχεια του δεύτερου): Αναπτύσσοντας τα αντιαεροπορικά όπλα εκτός μονάδων παρέχεις – με τη θέλησή σου – τα παρακάτω στοιχεία:

• Επιχειρησιακές τακτικές και διαδικασίες: Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι ο αντίπαλος θα καταγράψει χρόνους μετάβασης στους χώρους διασποράς, δρομολόγια, τυχόν βλάβες (ακινησίες) κατά τις διαδρομές, δίκτυα επικοινωνιών που ενεργοποιούνται, θα υποκλέψει μη ασφαλείς επικοινωνίες, κ.λπ.
• Θέσεις ανάπτυξης: το πρόβλημα εδώ είναι περίπλοκο. Τα αντιαεροπορικά όπλα δεν διασπείρονται και τάσσονται οπουδήποτε. Ο χώρος θα πρέπει να πληρεί συγκεκριμένες προϋποθέσεις, τόσο σε χωροταξική κατανομή, όσο και σε ικανότητα επικοινωνίας με τα ανώτερα κλιμάκια. Επίσης πρέπει οι προκαλύπτοντες φυσικοί όγκοι να μην επιτρέπουν αιφνιδιαστική και pop-up επίθεση…

Οι χώροι αυτοί συνεπώς είναι συγκεκριμένοι. Οπότε δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει το γεγονός ότι αφού εκπέμψεις μια φορά από μια θέση, αυτή η θέση “καίγεται” και κανονικά δεν πρέπει να χρησιμοποιηθεί ξανά… Στην περίπτωση των νησιών, όπου οι κατάλληλοι χώροι είναι εξ ορισμού περιορισμένοι, μπορεί εύκολα να φανταστεί κανείς τι σημαίνει αυτό! Για αυτό ακριβώς τον λόγο προβλέπονται θέσεις ειρηνικής περιόδου, στην περίπτωση που τα αντιαεροπορικά όπλα αναπτυχθούν εκτός μονάδων.

Συχνότητες λειτουργίας του ραντάρ: Οι συχνότητες λειτουργίας του ραντάρ είναι από τα χαρακτηριστικά που θέλεις να προφυλάξεις όσο το δυνατόν περισσότερο. Οι συνεχείς πτήσεις των CN-235MPA (τα οποία έχουν εξαιρετικό εξοπλισμό ELINT/SIGINT) έχουν ΚΑΙ αυτό το σκοπό. H καταγραφή των συχνοτήτων εκπομπής των ραντάρ εντοπισμού δεν είναι κάτι ιδιαίτερα σοβαρό. Η καταγραφή όμως των συχνοτήτων εκπομπής των ραντάρ εγκλωβισμού είναι πράγμα εξαιρετικά κρίσιμο…

Διαβάστε την συνέχεια στο Defencepoint.gr