Η μυστική ιστορία του πολέμου κατά του Ιράν – Η συνωμοσία Νετανιάχου-Μπόλτον και το φρένο του Τραμπ

Για τρίτη τουλάχιστον φορά μόνο μέσα στο καλοκαίρι η θεά Αθηνά μοιάζει να κατατροπώνει τον θεό Άρη, με χτυπήματα που μοιάζουν πολύ με τζούντο. Αφήνεις τον άλλο να πέσει χάμω από τη δύναμη της ίδιας του της ορμής! Αλλά βέβαια, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος ακόμα για το τελικό αποτέλεσμα μιας σύγκρουσης γιγάντων στο εσωτερικό του παγκόσμιου, του εβραϊκού και του αμερικανικού κατεστημένου, καθώς ταλαντεύονται διαρκώς μεταξύ ειρήνης και πολέμου. Πάρα πολλά θα εξαρτηθούν και από το αποτέλεσμα των εκλογών στο Ισραήλ, από το εάν θα τις κερδίσει ή όχι ο Νετανιάχου.

Αν ο Νετανιάχου χάσει τις εκλογές, θα σημάνει πιθανώς μια νίκη αποφασιστικής σημασίας της “ομάδας Σόρος-Κοχ” (“παγκοσμιοποιητές”) επί των νεοσυντηρητικών-ακροδεξιών-εθνικιστών στους κόλπους του παγκόσμιου κατεστημένου. Και επομένως θα σημάνει μια μεγαλύτερη πιθανότητα αποφυγής των δραματικών σχεδίων που θα μπορούσαν να μεταβάλουν όλη τη Μέση Ανατολή σε Κόλαση του Δάντη και να οδηγήσουν σε χρήση πυρηνικών όπλων, για πρώτη φορά μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Αν ο Νετανιάχου κερδίσει, τότε, αργά ή γρήγορα, τα σύννεφα του (και πυρηνικού) πολέμου πιθανότατα θα ξαναμαζευτούν.

Στα τέλη Ιουνίου, ο Τραμπ διέταξε επίθεση κατά τριών πυρηνικών εγκαταστάσεων του Ιράν, μετά την κατάρριψη αμερικανικού drone. Ο αντίπαλος, όμως, το “στρατόπεδο της θεάς Αθηνάς” τρόπον τινά ήταν έτοιμο. Παρενέβη και η επίθεση ματαιώθηκε δέκα μόνο λεπτά πριν εκτοξευθούν οι πύραυλοι και ενώ τα μαχητικά πετούσαν προς τις θέσεις βολής. Η Ουάσιγκτον δεν έκανε τον πόλεμο που ήθελαν να κάνει για λογαριασμό τους Νετανιάχου και νεοσυντηρητικοί, επαναλαμβάνοντας το προηγούμενο της εισβολής στο Ιράκ, της καταστροφής της Λιβύης και περισσότερων των δέκα άλλων επεμβάσεων στη Μέση Ανατολή και την Αφρική.

Έμενε ένας άλλος δρόμος. Να χτυπήσει το Ισραήλ το Ιράν και στην πορεία να εμπλακούν και οι ΗΠΑ. Κι εδώ, όμως, δασκαλεμένοι από τόσα χρόνια στις μεθόδους του “πραξικοπήματος” και των συνωμοσιών, οι αντίπαλοι περίμεναν το Νετανιάχου με τα δικά του όπλα. Στις 4 Σεπτεμβρίου η (φιλοϊσραηλινή) Νιού Γιορκ Τάιμς έβαλε τις φωνές. Έγραψε ότι Ισραηλινοί αξιωματούχοι ετοιμάζονται να χτυπήσουν το Ιράν. Προφανώς προσδοκώντας ότι ο Τραμπ θα τους καλύψει και θα μπει τελικά στον πόλεμο. Και δεν υπήρχε καλύτερη εγγύηση γι’ αυτό από την παρουσία του εξτρεμιστή Μπόλτον –πιστού όσο δεν παίρνει στο Νετανιάχου– στη θέση του Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ.

Η μεγάλη ευκαιρία

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Ολόκληρο το ένθετο της εφημερίδας ήταν αφιερωμένο στη “μυστική ιστορία της προσπάθειας να χτυπηθεί το Ιράν“. Διαβάζεται και σαν θρίλερ και περιγράφει όλες (ή πάντως αρκετές) από τις υπερδεκαετείς συνωμοτικές προσπάθειες Νετανιάχου-νεοσυντηρητικών να χτυπήσει η Ουάσιγκτον το Ιράν, αλλά και να ανατραπεί η πολιτική Ομπάμα. Για δεκαετίες το παγκόσμιο φιλελεύθερο κατεστημένο μας πιπιλίζει το κεφάλι ότι δεν υπάρχουν και δεν γίνονται συνωμοσίες. Τώρα που τα χρειάστηκε, τις αποκάλυψε το ίδιο με τον εγκυρότερο δυνατό και εξαιρετικά γλαφυρό τρόπο.

Ο Νετανιάχου δεν φαινόταν να πιστεύει ότι μπορούν και άλλοι να κάνουν συνωμοσίες. Ανακοίνωσε την προσάρτηση όλων των υπολοίπων εδαφών που απέμειναν από την Παλαιστίνη αν κερδίσει τις εκλογές (τον υποστήριξε δημόσια ο Μπόλτον) και εξήγησε ότι η προσωπική του σχέση με τον Τραμπ δημιουργούσε μια τέτοια «ιστορική ευκαιρία για το Ισραήλ» που «δεν είχε παρουσιαστεί ξανά μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών και δεν θα ξαναπαρουσιαστεί για πενήντα χρόνια».

Μόνο που το γυαλί είχε ήδη ραγίσει, χωρίς ο Νετανιάχου να το έχει κατά τα φαινόμενα συνειδητοποιήσει. Απολύοντας τον Μπόλτον, ο Τραμπ έστειλε ένα σαφέστατο μήνυμα στον Ισραηλινό πρωθυπουργό: «Μην κουνηθείς»! Το Ισραήλ δεν χτύπησε το Ιράν, όπως φοβόντουσαν οι Νιου Γιορκ Τάιμς. Και –προς το παρόν τουλάχιστον– οι ΗΠΑ δεν έχουν χτυπήσει το Ιράν ούτε και μετά την επίθεση στα σαουδαραβικά διυλιστήρια, όποιος κι αν την σχεδίασε πραγματικά.

Οι “κακοτυχίες” δεν σταμάτησαν εδώ. Μετά την αποτυχία να γίνει ο μεγάλος προεκλογικός πόλεμος με το Ιράν, οι Ισραηλινοί στρατηγοί και ο Γενικός Εισαγγελέας αρνήθηκαν στο Νετανιάχου και το δικαίωμα να κάνει και τον μικρό προεκλογικό πόλεμο που ετοίμαζε στη Γάζα, σχεδιάζοντας μάλιστα –σύμφωνα με την εφημερίδα Χααρέτζ– να αναβάλει και τις εκλογές με τον τρόπο αυτό.

Ο Καλιγούλας και το άλογό του

Μπορεί να συζητιέται πολύ ο ρόλος των Ρώσων στην εκλογή του Τραμπ, αλλά το αρχιτεκτόνημα της “μητέρας όλων των συνωμοσιών” πρέπει να θεωρείται πιθανότερο ότι έφερνε τη σφραγίδα του Ισραηλινού πρωθυπουργού και των πανίσχυρων δυνάμεων που εκπροσωπεί. Στην αρχαία Ρώμη, η εμφάνιση αυτοκρατόρων όπως ο Ηλιογάβαλος, ο Νέρων, ο Καλιγούλας αντανακλούσε τις εποχές μεγάλης παρακμής. Ο Καλιγούλας ήθελε, μάλιστα, να στέψει το άλογό του Ανθύπατο. Δεν το κατάφερε, αλλά φαίνεται ότι έγινε δυνατό στις ΗΠΑ!

Ως πρόεδρος, ο Τραμπ ακολούθησε εντελώς πιστά την πολιτική Νετανιάχου στο θέμα της Συρίας (προθάλαμος για την επίθεση στο Ιράν), την οποία βομβάρδισε δύο φορές, όπως επίσης και στο θέμα της Βόρειας Κορέας. Αναγνώρισε την Ιερουσαλήμ και ικανοποίησε όλες τις απαιτήσεις των Ισραηλινών, τις οποίες είχαν αρνηθεί να ικανοποιήσουν όλοι οι Αμερικανοί πρόεδροι πριν από αυτόν.

Σύντομα οι νεοσυντηρητικοί ήλεγξαν όλα τα κρίσιμα πόστα, το Συμβούλιο Ασφαλείας, τη CIA και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Η αντίσταση στα σχέδιά τους και στις πιέσεις του ισραηλινού λόμπι περιορίστηκε σχεδόν αποκλειστικά στο υπουργείο Άμυνας και στους αρχηγούς των αμερικανικών Επιτελείων, τους αυθεντικότερους εκπροσώπους του βαθέος κράτους. Το ίδιο συνέβη και στο ίδιο το Ισραήλ, όπου η σοβαρότερη αντίσταση στα πολεμοχαρή σχέδια του πρωθυπουργού προήλθε από τους αρχηγούς των ενόπλων δυνάμεων και της MOSSAD. Στρατηγός, άλλωστε, είναι και ο Γκαντζ, αντίπαλος του Νετανιάχου στις εκλογές.

Δεν θα μάθουμε ίσως ποτέ τι ακριβώς έγινε. Ποια ήταν η δύναμη και με ποιον τρόπο επηρέασε τελικά τον Τραμπ, πείθοντάς τον ότι έπρεπε επιτέλους να πατήσει φρένο στις ασταμάτητες απαιτήσεις του “Μπι Μπι” (Νετανιάχου), προτού καταστραφεί κι ο ίδιος. Τα τελευταία τουίτ, πάντως, του Αμερικανού προέδρου, στις 22 Αυγούστου, μοιάζουν ως έκφραση παραπόνου, επειδή δεν του αναγνωρίστηκε ο ρόλος του Μεσσία από τους Αμερικανοεβραίους που ψηφίζουν Δημοκρατικούς. Το γεγονός ότι διοικεί ακόμα την υπερδύναμη ένας τέτοιος άνθρωπος και ότι δεν τον γελοιοποιούν τα ΜΜΕ όλου του πλανήτη είναι μια ένδειξη βαθύτατης και άκρως απειλητικής κρίσης και παρακμής της ανθρωπότητας. Τα τουίτ Τραμπ εδώ όπου παρουσιάζει εαυτόν σαν Βασιλέα του Ισραήλ.

Το άλογο, πάντως, στύλωσε ξαφνικά τα πόδια και ο Νετανιάχου δεν μπορούσε να το κουμαντάρει. Βρέθηκαν φαίνεται άλλοι που μπορούσαν να το κάνουν. Δύσκολο τελικά να βάλεις έναν ιδιοκτήτη καζίνο να παίξει ρόλο Ναπολέοντα ή Χίτλερ! Άλλο το ορίτζιναλ και άλλο το φέικ. Αν για το Νετανιάχου ο μεγάλος πόλεμος θα ήταν η ολοκλήρωση του έργου του, για τον Τραμπ θα ήταν το λιγότερο ένας τρόπος να χάσει τις εκλογές, αν όχι να καθαιρεθεί πριν από αυτές. Και φυσικά δεν ξέρουμε τι άλλο κρύβεται κάτω από την ορατή κορυφή του παγόβουνου. Τα επιχειρήματα μπορεί να μην ήταν μόνο γενικής πολιτικής.

Εμφύλιος στην “Αυτοκρατορία”

O Νετανιάχου είναι ένας από τους τελευταίους “Μεγάλους Ιδεολόγους” που ασκούν πολιτική εξουσία στον κόσμο μας. Σκληρός σιωνιστής, έχει την ψυχολογία Μεγαλέξανδρου. Παρά τους κινδύνους θέλει να ολοκληρώσει το έργο του, όπως το αντιλαμβάνεται: τη δημιουργία του “Μεγάλου Ισραήλ”, κυρίαρχου στη Μέση Ανατολή και με βαρύνοντα ρόλο στις παγκόσμιες υποθέσεις.

Με αυτές τις ιδέες δεν θα μπορούσε, όμως, να ηγηθεί του παγκόσμιου κόμματος των νεοσυντηρητικών. Η Μέση Ανατολή, όμως, είναι το “φράκταλ” του κόσμου μας. Το λογικοφανές επιχείρημα πίσω από τη στρατηγική του είναι: “αν δεν χτυπήσουμε τώρα το Ιράν, πότε θα το χτυπήσουμε;” Χωρίς πόλεμο, το μέλλον της Μέσης Ανατολής διαγράφεται από την συνάντηση στην Τουρκία με τους Πούτιν, Ερντογάν και Ρουχανί να αποφασίζουν για το μέλλον της Συρίας.

Αυτό, όμως, είναι μια ήττα πολύ σοβαρότερη από αυτή στο Βιετνάμ. Το ίδιο επιχείρημα, άλλωστε, μπορεί να διατυπωθεί και για τη Ρωσία και για την Κίνα. Αν δεν τις χτυπήσουμε τώρα, πότε θα τις χτυπήσουμε; Οι πόλεμοι στη Μέση Ανατολή των τελευταίων 20 χρόνων δεν ήταν μόνο απόπειρα κατάκτησης και ελέγχου της περιοχής. Ήταν απόπειρα άσκησης αυτοκρατορικής εξουσίας με αποδέκτες όλο τον κόσμο.

“Παγκοσμιοποιητές” και νεοσυντηρητικοί απεχθάνονται εξίσου την ανεξαρτησία οντοτήτων όπως είναι το Ιράν, η Ρωσία και, πολύ περισσότερο, η Κίνα. Συμφωνούν ως προς την στρατηγική επιδίωξη της κυριαρχίας του Χρήματος σε όλο τον πλανήτη. Εκεί που διαφωνούν είναι στα μέσα και στις ιδεολογίες. Για τους μεν είναι η φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση, η διάλυση των εθνών, των λαών και των κρατών μέσα σε ένα πολυεθνικό “πολποτ”, η παγκόσμια διακυβέρνηση δια των αγορών και της δημοκρατίας. Για τους δε είναι ο “πόλεμος των πολιτισμών”, η σύγκρουση των εθνών, το διαίρει και βασίλευε, η διακυβέρνηση δια του χάους.

Τρόμαξε το κατεστημένο

Μόνο που καθώς η αλγεβρική εξίσωση άρχισε να γίνεται αριθμητική, ένα μεγάλο μέρος του αμερικανικού, εβραϊκού και παγκόσμιου κατεστημένου τρόμαξε, βλέποντας τι θα ακολουθούσε. Ένας πόλεμος με το Ιράν θα καταστρέψει όλη την περιοχή. Θα κάνει την εισβολή στο Ιράκ να μοιάζει με παιδικό πάρτι. Θα θέσει σε κίνδυνο αν όχι την ύπαρξη, πάντως το οποιοδήποτε παγκόσμιο πολιτικό κεφάλαιο του Ισραήλ και θα το μετατρέψει σε “κράτος-παρία” αν χρησιμοποιήσει τα πυρηνικά του όπλα.

Η Ρωσία και η Κίνα, ακόμα κι αν το θέλουν, δύσκολα θα μπορέσουν να μείνουν ουδέτερες σε μία τέτοια σύγκρουση. Τις παγκόσμιες οικονομικές και οικολογικές συνέπειες ενός τέτοιου πολέμου δεν χρειάζεται να τις συζητήσουμε. Αλλά και οι ΗΠΑ, αν συγκατατεθούν, θα παραδώσουν πια ολοκληρωτικά το κράτος τους στα χέρια του Ισραήλ. Αυτοί ο κίνδυνοι συσπείρωσαν μια ευρύτατη γκάμα δυνάμεων στο αμερικανικό και εβραϊκό κατεστημένο, στις αμερικανικές και ισραηλινές ένοπλες δυνάμεις και μυστικές υπηρεσίες, σε σημαντικούς οικονομικούς κύκλους, αλλά επίσης και στην Ευρώπη και στην Ιαπωνία.

Αν δεν ανατραπεί εκ νέου η κατάσταση και αν το εκκρεμές δεν ξαναπάει προς τον πόλεμο, τότε μια τέτοια εξέλιξη μπορεί να είναι και άνοιγμα προς ένα πολυπολικό κόσμο, στάδιο στην πορεία προς μια νέα, δημοκρατικότερη διεθνή τάξη. Την έχει απελπιστικά ανάγκη η ανθρωπότητα για την ίδια της την επιβίωση στον 21ο αιώνα που άρχισε ως αιώνας των καταστροφών, πολεμικών, οικονομικών και οικολογικών.

Αν δεν πάμε εκεί, είναι ήδη προφανές ότι τελειώνει η ιστορία του ανθρώπου. Αλλά η αντικειμενική δυνατότητα και η αντικειμενική ανάγκη δεν οδηγούν σε αποτέλεσμα αν δεν υπάρξει και έμβολο να κινηθεί. Αν δηλαδή δεν εμφανισθούν πολιτικά, κοινωνικά και κρατικά υποκείμενα σε Ανατολή και Δύση, Βορρά και Νότο που να παλέψουν συνειδητά για μία τέτοια επιδίωξη. Είμαστε, όμως, ακόμα μακριά.