Παγκοσμιοποιητές και βαθύ κράτος γονάτισαν τον Τραμπ – Η Ευρώπη πανηγυρίζει

Η δίνη στις ΗΠΑ, με αφορμή τις εκλογές, θα είναι μακρά, ανεξάρτητα από το ποιος τελικά θα ανακηρυχθεί πρόεδρος. Η σύγκρουση στις ελίτ μαίνεται και στη διαμάχη εισβάλουν και οι οπλισμένοι πολίτες. Επί πλέον, εκτός του Τραμπ, ουκ ολίγοι και λίαν σημαντικοί, ξένοι ηγέτες αρνούνται να αναγνωρίσουν τον Μπάιντεν ως πρόεδρο των ΗΠΑ “πριν να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες”.

Ο Πούτιν και ο Κινέζος Σι Τζινπίνγκ, ο Βραζιλιάνος Μπολσονάρο, αλλά και ο Βορειοκορεάτης Κιμ Γιονγκ Ουν είναι μερικοί που περιμένουν για να αποφασίσουν. Οι πρόθυμοι και οι απρόθυμοι να αναγνωρίσουν ως ομαλή τη διεξαγωγή των αμερικανικών εκλογών και τον ίδιο τον Μπάϊντεν ως νικητή, διαμορφώνουν τα δυο μεγάλα στρατόπεδα, την κύρια αντίθεση της εποχής μας στον πλανήτη: Υπέρ ή κατά της Νέας Τάξης Πραγμάτων.

Για τη Νέα Τάξη και τη θέση των ΗΠΑ ο Μπάιντεν, σε άρθρο του τον περασμένο Απρίλιο στο έγκυρο περιοδικό Foreign Affairs, έγραφε –χρησιμοποιώντας λεξιλόγιο του Ψυχρού Πολέμου– ότι ο Τραμπ εγκατέλειψε τους συμμάχους και την ηγετική θέση των ΗΠΑ στον κόσμο και υποσχέθηκε πως θα την ανακτήσει. Υποσχέθηκε να συγκαλέσει Διεθνή Διάσκεψη των κρατών του “ελεύθερου κόσμου” για να εγκριθούν γραπτοί κανόνες, διατυπωμένοι από τις ΗΠΑ, ώστε να αντιμετωπιστεί η ρωσική επιθετικότητα και οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Κίνα.

Για την Ελλάδα, ένα παλαιό στιγμιότυπο με πρωταγωνιστές τους Τσίπρα-Μπάιντεν είναι επαρκές: Όταν ο Τσίπρας ήταν ακόμα αξιωματική αντιπολίτευση ζήτησε να συναντήσει τον Μπάιντεν, τότε αντιπρόεδρο του Ομπάμα. Να έρθει, είπε ο Μπάιντεν στον Eλληνοαμερικανό επιχειρηματία που μεσολαβούσε για το ραντεβού, αφού μου λες ότι είναι καλό παιδί. Αλλά –πρόσθεσε ο Μπάιντεν– να πούμε και καμιά κουβέντα γιατί όσοι έρχονται να με δουν, μου γλείφουν τα παπούτσια.

Η ιστορία είναι αυθεντική. Την επιβεβαιώνουν άλλωστε τα πεπραγμένα, από τότε έως σήμερα, των ελληνικών κυβερνήσεων και του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Τσίπρα. Μπορούμε, λοιπόν, απερίσπαστοι, να ασχοληθούμε με τις αμερικανικές εκλογές. Το ποιος νίκησε στις εκλογές φάνηκε στην αρχή σαφές. Αλλά γεννήθηκαν αμέσως απορίες, επειδή οι νικητές έδειχναν αγχωμένοι, να βιάζονται να διαδηλώσουν τη νίκη τους. Φαίνεται μάλιστα, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, ότι ο Πούτιν ήταν, τις πρώτες ώρες, έτοιμος να στείλει τα τυπικά συγχαρητήρια.

Τραμπ και βαθύ κράτος

Αλλά οι αρμόδιες υπηρεσίες του τον συγκράτησαν. Αμερικανοί, στελέχη του Τραμπ, συνιστούν υπομονή σε Έλληνες φίλους τους, λέγοντάς τους ότι η εκτεταμένη νοθεία θα αποδειχθεί με συντριπτικά στοιχεία. Και πρόβαλλαν ένα αξιοπρόσεκτο επιχείρημα: Η ομάδα Μπάιντεν, λένε, ελέγχει, ως ουρά της ομάδας Κλίντον-Ομπάμα, τα ΜΜΕ σε ΗΠΑ-ΕΕ και τα χρησιμοποιεί μαζικά για να επιβάλλει την αίσθηση εντός και εκτός ΗΠΑ ότι υπάρχει νόμιμος πρόεδρος. Ώστε κάθε αντίθετος να γελοιοποιηθεί και η παρέμβαση της Δικαιοσύνης προς διερεύνηση της καταγγελλόμενης νοθείας να θεωρηθεί “δικαστικό πραξικόπημα”.

Το βαθύ κράτος εναντίον της κοινωνίας. Η επιχείρηση μπάζει νερά. Το πρόβλημα των ΗΠΑ και γενικότερα της Δύσης είναι βαθύ, ίσως ανίατο. Έπεσε η ΕΣΣΔ, αλλά οι νικητές κατέστρεψαν με τα χεράκια τους το κέρδος μέσα σε λίγα χρόνια. Από αλαζονεία. Πίστεψαν ότι είχε έρθει το “Τέλος της Ιστορίας” με αιώνιους νικητές τους ίδιους. Όπως οι ναζί πίστευαν στο χιλιόχρονο Ράϊχ.

Παρά τα λεγόμενα, το άμεσο, σημερινό, πρόβλημα για τις ΗΠΑ δεν είναι η Κίνα αλλά η Ευρώπη που πρέπει να την κρατήσουν υπόδουλη. Όχι φίλη. Όχι σύμμαχο. Αλλά υπόδουλη, προτεκτοράτο, όπως την θεωρούσε ο Μπρζεζίνσκι. Χωρίς Ευρώπη (ΕΕ) οι ΗΠΑ μένουν έκθετες, ένα μεγάλο νησί (που πλέον δεν ελέγχουν απολύτως) ξεκρέμαστο στη μέση των Ωκεανών. Οι ευρωπαϊκές ελίτ, “σωματοφύλακες” της παγκοσμιοποίησης, βιάστηκαν να δηλώσουν την αφοσίωσή τους στις ΗΠΑ του Μπάιντεν, ιδίως το υστερόβουλο Βερολίνο.

Οι Γερμανοί, μετά από δύο καταστροφικές αποτυχίες, κατάλαβαν ότι είναι απαραίτητο να προσεταιριστούν τις ΗΠΑ για να κυριαρχήσουν. Επειδή η Ρωσία του Πούτιν έχει βαρύ ίσκιο. Η Γερμανία θα μπορούσε π.χ. να αντικαταστήσει την Αγγλία στον επικουρικό της ρόλο δίπλα στις ΗΠΑ. Μόνο που το γερμανικό Ράϊχ δεν αρκείται σε δεύτερο ρόλο και η σημερινή υποταγή στις ΗΠΑ είναι χρόνος προετοιμασίας για να δαγκώσει το χέρι που τώρα γλείφει. Λυκοφιλίες, γιατί οι Αμερικάνοι θέλουν τους Γερμανούς “πατημένους στο χώμα”, όπως έλεγε ο πρώτος γραμματέας του ΝΑΤΟ Λόρδος Ισμέϊ.

Καλοί και κακοί

Ο Μπους, μιλούσε για “νέα Ευρώπη”, απέναντι στην “παλαιά” υπό την γερμανική κηδεμονία. Όταν ο διαχωρισμός απέτυχε, επειδή η Γερμανία κυριάρχησε στην ΕΕ, έγινε το Brexit, ο Τραμπ απείλησε με διάλυση το ΝΑΤΟ και ο Μακρόν σιγοντάρισε ότι η Συμμαχία έχει πάθει εγκεφαλικό. Ο Τραμπ πίστευε, με λογική Κίσινγκερ, ότι πρέπει να τα φτιάξει με τους Ρώσους για να αντιμετωπίσει τους Κινέζους.

Οι Δημοκρατικοί λύσσαξαν εναντίον αυτής της πολιτικής. Οποιαδήποτε άλλη, όμως, οδηγεί σε πόλεμο. Αλλά οι ΗΠΑ έχουν να κερδίσουν πόλεμο απέναντι σε αντίπαλο της προκοπής από την εποχή της ήττας τους στο Βιετνάμ. Ο Τραμπ είναι κόκκος άμμου στη νικηφόρα μηχανή της παγκοσμιοποίησης μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Οι ελίτ της Δύσης φοβήθηκαν ότι αν ο Τραμπ επικρατήσει, η διπλή τους νίκη, ιδεολογική και γεωπολιτική, θα κινδύνευε από απρόσμενο εσωτερικό εχθρό.

Δεν εννοώ ότι “αυτοί” είναι οι “κακοί” και ο Τραμπ είναι ο “καλός”. Καλοί και κακοί υπάρχουν στα παραμύθια και στις ταινίες του Χόλυγουντ. Στην πραγματική ζωή υπάρχουν συμφέροντα τάξεων και κρατών, πλούσιοι και φτωχοί, αφέντες και υπηρέτες. Ο Τραμπ είναι μόνο ένας κόκκος άμμου. Ποιος μπορεί να μετρήσει τους υπόλοιπους;