Δούρειος Ίππος έχει γίνει για την Ελλάδα το μεταναστευτικό

Η Ελλάδα, λίγο πριν τη συμπλήρωση των 200 χρόνων από την επανάσταση του 1821, που της χάρισε την ελευθερία και την ύπαρξή της ως έθνος στην νεωτερική ιστορική περίοδο, βρίσκεται σήμερα στη σκοτεινή πλευρά της σελήνης ως προς τις προοπτικές και το μέλλον της. Η κυριαρχία του τοξικού δικομματισμού και του υπονομευμένου κομματικού συστήματος, που κινείται μεταξύ της μετριοκρατίας, των χαμηλών προσδοκιών και της ατομικής ή συντεχνιακής εξυπηρέτησης, καταπλακώνει τα πάντα.

Κανένα όραμα αναδημιουργίας, αυτογνωσίας και ισχυρού πλαισίου προστασίας του Ελληνισμού μέσα στις τελευταίες παγκόσμιες ανακατατάξεις δεν φαίνεται στο προσκήνιο. Οι ραγδαίες εξελίξεις, λόγω της ανάδυσης ενός πολυπολικού κόσμου στο πλαίσιο του “φθινοπώρου” της αμερικανικής ηγεμονίας, ο επιθετικός αναθεωρητισμός της Τουρκίας, που δεν ορρωδεί προ ουδενός και κινείται μέσα στα πλαίσια που της παρέχει η σημερινή διεθνής ρευστότητα, ο μεταναστευτικός-προσφυγικός εφιάλτης, που φαίνεται να αποτελεί εργαλείο υπονόμευσης των εθνικών συμφερόντων, η δραματική υστέρηση της ΕΕ σ’ αυτό το επίπεδο, δημιουργούν ένα κυκεώνα αρνητικών επιπτώσεων, ιδιαίτερα για τα μείζονα εθνικά θέματα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το προσφυγικό-μεταναστευτικό, που μετατρέπεται γοργά σε εθνικό πρόβλημα και εφιάλτη για την Ελλάδα. Το πολιτικό προσωπικό εξουσίας, ανεξαρτήτως ιδεολογικών φληναφημάτων κατά την τελευταία παρακμιακή δεκαετία, έχει αποτύχει παταγωδώς και στο θέμα αυτό. Θέμα ιδιαιτέρως κρίσιμο, καθόσον εμπεριέχει ανθρωπιστική, οικονομική και εθνική διάσταση.

Αυτοί που υποβαθμίζουν την εθνική διάσταση, δεν συνειδητοποιούν άραγε ότι για την Ελλάδα είναι κρίσιμο ζήτημα ασφαλείας, αφού μέσω αυτού συντελείται ο υβριδικός πόλεμος της Τουρκίας σε βάρος μας; Αλλά και προβάλλοντας μονοδιάστατα την ανθρωπιστική διάσταση δεν κατόρθωσαν να είναι έστω συνεπείς στις αγκυλώσεις τους. Η ντροπή της Μόριας είναι εδώ και αποτελεί μεγάλο πλήγμα για την εικόνα της Ελλάδας σε παγκόσμιο επίπεδο.

Δούρειος Ίππος

Αλλά κι αυτοί που επικαλούνται την εθνική διάσταση του προβλήματος δεν έχουν, παρ’ όλα αυτά, καμία σοβαρή εθνική στρατηγική. Κινούνται περίπου στην ίδια πεπατημένη, που απλώς διογκώνει την κατάσταση και δημιουργεί μεγάλους κινδύνους. Το μεταναστευτικό-προσφυγικό είναι πρωτίστως παγκόσμιο ζήτημα, απόρροια των πληγών, που επιφέρει στον πλανήτη το επικίνδυνο, πλέον, παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα και οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις (Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.λπ.).

Το προσφυγικό-μεταναστευτικό απειλεί να ξεθεμελιώσει το προβληματικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Πρωτίστως, όμως, απειλεί την Ελλάδα. Ως πρώτη ευρωπαϊκή χώρα διέλευσης των προσφυγικών και μεταναστευτικών ρευμάτων από την Τουρκία προς τη “Γη της Επαγγελίας”, τη Δύση, έχει μετατραπεί σε “αποθήκη ψυχών”, μία χώρα-hotspot. Η τουρκική ηγεσία χρησιμοποιεί εργαλειακά το προσφυγικό-μεταναστευτικό για να καταπονήσει την Ελλάδα και να εκβιάσει την ΕΕ. Και τα καταφέρνει, εκμεταλλευόμενη την κοντόφθαλμη ευρωπαϊκή πολιτική και τους αναδυόμενους ευρωπαϊκούς εθνικισμούς. Οι συνέπειες τόσο για τα εθνικά μας θέματα, όσο και για την ισορροπία της ήδη βαρύτατα πληγωμένης ελληνικής κοινωνίας είναι βαρύτατες.

Η κοινωνία, παρά την μεγάλη οικονομική κρίση και τα σοβαρότατα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Έλληνες λόγω του μνημονιακού οδοστρωτήρα, αντιμετωπίζει αυτό το ζήτημα με υψηλό ανθρωπιστικό φρόνημα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Αποτελεί τη φωτεινή εξαίρεση και, παράλληλα, “ράπισμα” στις σκοταδιστικές και ξενοφοβικές αντιλήψεις πολλών χωρών της ΕΕ, που επιχειρούν να μετατρέψουν την Ευρώπη σε “οχυρό”, θεωρώντας, έτσι, ότι θα απωθήσουν τα “στίφη των εξαθλιωμένων”.

Αυτό, ωστόσο, για τη χώρα μας έχει πεπερασμένα όρια, τόσο όσον αφορά την πληθυσμιακή ισορροπία και οικονομική της δυνατότητα, όσο κυρίως για τα ζητήματα εθνικής ασφάλειας. Η διόγκωση των μεταναστευτικών-προσφυγικών ροών από τα παράλια της Τουρκίας και ο υπερπληθωρισμός στα νησιά του Βορείου Αιγαίου υποκρύπτει και άλλες πτυχές, που αφορούν το πλέγμα των μελλοντικών στρατηγικών βλέψεων της Τουρκίας στο Αιγαίο. Κανείς δε μπορεί να ξεχνά τη δήλωση Οζάλ, ότι δεν χρειάζεται η Τουρκία να κάνει πόλεμο με την Ελλάδα, φθάνει μόνο να διοχετεύσει εκεί ένα μεγάλο πλήθος μουσουλμάνων.

Ανάγκη για εθνική στρατηγική

Η Ελλάδα χρειάζεται επειγόντως μία σοβαρή εθνική πολιτική στο ζήτημα αυτό, η οποία να συνδυάζει το ζήτημα της εθνικής της ασφάλειας και τους διεθνείς κανόνες για την προστασία των προσφύγων. Αντί εθνικής στρατηγικής για ένα πρόβλημα, που αποκτά σιγά-σιγά στοιχεία εθνικής κρίσης, ο δημόσιος λόγος –βοηθούντων σ’ αυτό των αδηφάγων ΜΜΕ– κατακλύζεται από τα ιδεολογικά φληναφήματα τύπου Γιαννούλη και από τις ανόητες δηλώσεις τύπου Κυρανάκη, προς υπεράσπιση κάποιων θλιβερών μειοψηφιών που προτάσσουν τα τσικνίσματα.

Απαιτούνται γενναίες πολιτικές και ρήξεις έναντι κάθε μυθοπλασίας, αγκυλώσεων και ψευτοϊδεολογημάτων. Απαιτείται συγκροτημένη, πολύπλευρη στρατηγική, που πρέπει, μεταξύ άλλων, να περιλαμβάνει συνδυαστικά:

Πρώτον, άμεση αναθεώρηση της απαράδεκτης Συνθήκης “Δουβλίνο ΙΙ”, η οποία αποτελεί το “οχυρό” των βορειοευρωπαϊκών χωρών. Στόχος πρέπει να είναι η δημιουργία λειτουργικού συστήματος που να διασφαλίζει την ισότιμη κατανομή των προσφύγων, οι οποίοι εισέρχονται στην ΕΕ σ’ όλα τα κράτη-μέλη, έτσι ώστε οι αιτήσεις ασύλου να υποβάλλονται στην πρώτη χώρα εισόδου, αλλά να ολοκληρώνονται στη χώρα παροχής ασύλου. Προς αυτή την κατεύθυνση η Ελλάδα πρέπει να κινηθεί με καθαρό και δυναμικό τρόπο, ξεσκεπάζοντας την υποκριτική στάση των βορείων χωρών και της ΕΕ γενικότερα.

Δεύτερον, άμεση εξέταση των δεκάδων χιλιάδων συσσωρευμένων αιτήσεων ασύλου, έτσι ώστε να υπάρξει δυνατότητα διαχωρισμού αυτών που δικαιούνται προστασίας από αυτούς που δεν δικαιούνται. Αυτό συνιστά βασική προϋπόθεση για τη δημιουργία ενός λειτουργικού πλαισίου επαναπατρισμού αυτών που δεν δικαιούνται ασύλου. Πρόκειται για σημαντική παράμετρο της μεταναστευτικής πολιτικής, η οποία λειτουργεί αποτρεπτικά. Είναι ντροπή του ανίκανου ελληνικού γραφειοκρατικού μηχανισμού άσυλο να δίνεται σε ποσοστό 1% περίπου, όταν ο ευρωπαϊκός μέσος όρος είναι 30%.

Μέτρα για τις παράνομες εισόδους

Τρίτον, να ληφθούν σοβαρά μέτρα για την αποτροπή παράνομων εισόδων, παρά το γεγονός ότι λόγω της θαλάσσης δεν μπορούν να μηδενιστούν οι εισροές. Σοβαρό αποτρεπτικό μέτρο προς αυτή την κατεύθυνση θα ήταν η άμεση διασύνδεση της μεγάλης οικονομικής βοήθειας προς την Τουρκία από την ΕΕ, με την πραγματοποίηση περιπολιών της Frontex από κοινού με την τουρκική ακτοφυλακή στα μικρασιατικά παράλια, ώστε να αποτρέπεται ο απόπλους των πλοιαρίων.

Τέταρτον, άμεση ανάληψη της ευθύνης από το ελληνικό κράτος συνολικά του προσφυγικού-μεταναστευτικού, αντί των ΜΚΟ. Αυτό προϋποθέτει την παραμονή μόνο όσων ΜΚΟ παρέχουν αποδεδειγμένα ανθρωπιστικό έργο και την αποπομπή των υπολοίπων, Γιατί είναι κοινό μυστικό ότι στην Ελλάδα υπάρχουν πολλές ΜΚΟ, που λειτουργούν σαν dealer της παράνομης μετανάστευσης, συνεργαζόμενες με Τούρκους δουλέμπορους.

Πέμπτον, δημιουργία σοβαρών υποδομών για αξιοπρεπή κέντρα υποδοχής και φιλοξενίας αυτών που δικαιούνται άσυλο, αντί δομών τύπου Μόριας. Οι αφελείς και εύκολες προσεγγίσεις στο θέμα αυτό πρέπει να είναι πλέον “απαγορευμένος καρπός” για την Ελλάδα. Τυχόν περαιτέρω αβελτηρία μπορεί να μετατρέψει την υπόθεση αυτή σε πραγματικό εφιάλτη και “Δούρειο Ίππο” για τα εθνικά μας συμφέροντα.