Τι γυρεύει ο Μπλίνκεν από Ελλάδα και Τουρκία

Μόνον εικασίες μπορούν να γίνουν όσoν αφορά στη διήμερη επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Άντονι Μπλίκεν στην Αθήνα αλλά είναι προφανές ό,τι “κάτι γυρεύει” από την Ελληνική κυβέρνηση. Το ζήτημα είναι τί άλλο μπορεί να δώσει χωρίς κίνδυνο του εθνικού συμφέροντος της Ελλάδος.

Προερχόμενος ο κ. Μπλίνκεν απ’ την Άγκυρα , όπου υπεσχέθη στον Ερντογάν έκτακτη βοήθεια 100 εκατομμύρια δολάρια και “ό,τι άλλο επιθυμεί η καρδιά του”, είναι προφανές ότι η Τουρκία θα ήθελε τώρα ησυχία στις σχέσεις με την Ελλάδα – όσον τουλάχιστον  διαρκεί η προσπάθεια ανασυστάσεως της οικονομίας, η οποία ως φαίνεται από τις 60.000 νεκρούς, 200.000 τραυματίες και δύο εκατομμύρια  αστέγους εν μέσω χειμώνος. Απώλεσε το 1/6 του εθνικού της εισοδήματος εφέτος και πρέπει ν’ ανασυγκροτηθή.

Η προγραμματισμένη επίσκεψη στην Αμερικανική βάση του Ιντσιρλίκ και το ζήτημα της εντάξεως της Σουηδίας και Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ είναι δύο θέματα αλληλένδετα με τον παρατεινόμενο πόλεμο στην Ουκρανία, καθώς κ. Μπλίνκεν δεν βλέπει συντόμως διαπραγματεύσεις ειρηνεύσεως της σπαρασσομένης χώρας. Υπάρχει συνεπώς η ανάγκη συσπειρώσεως της Νατοϊκής  συμμαχίας. Όθεν και τ’ ανταλλάγματα που υποτίθεται ζήτησε ο Ερντογάν. Τα Αμερικανικά F-16 πάντως είναι δεδομένα…

Εν πρώτοις, η διατήρηση της “ενδιάμεσης θέσης” της Τουρκίας ως συνομιλητού του Πούτιν, χωρίς απειλή κυρώσεων εκ μέρους της Δύσης – που άλλως θα είχαν νόημα κι ίσως κάποιο αποτέλεσμα. Επίσης, η στάσης της Τουρκίας απέναντι στην Συρία  απασχολεί του Αμερικανούς λόγω της συνεχιζομένης αναμετρήσεως τους με το Ισλαμικό κράτος, που “ζεί και βασιλεύει” στην Εγγύς Ανατολή ως ο βασιλιάς  Αλέξανδρος, κάποτε.

Τουρκία

Η Συρία επιζητεί μία αναγνώριση από την Αμερική και άρση της απομονώσεως του καθεστώτος ΄Ασαντ, πράγμα που δεν βρίσκει σύμφωνο τον Ερντογάν, ο οποίος με δυσκολία και με Αμερικανικές πιέσεις αν όχι απειλές, ανέστειλε νέα εισβολή στο Συριακό έδαφος. Οι στενές σχέσεις των Αμερικανών με τους Κούρδους της Συρίας και του Ιράκ ενοχλούν πολύ τους φιλύποπτους Τούρκους πασάδες.

Μία άλλη “ενόχληση” του βαθέως κράτους της Τουρκίας είναι η αυξανομένη παρουσία των Αμερικανικών  ενόπλων δυνάμεων και η χρήση των βάσεων των, στην Ελλάδα , όπως της Σούδας, Αλεξανδρουπόλεως, Στεφανοβίκειου και Λαρίσσης. Δεν θα ήθελαν οι πασάδες περαιτέρω σύσφιγξη των Ελληνοαμερικανικών στρατιωτικών σχέσεων και αυτό ίσως να είναι το θέμα του “στρατηγικού διαλόγου” του κ. Μπλίνκεν με τον κ. Νίκο Παναγιωτόπουλο, Έλληνα  υπουργό Άμυνας. Αναμείνατε να τεθεί και το ζήτημα του αφοπλισμού των Ελληνικών νήσων, όπερ εθνικώς αδιανόητο.

Εν ολίγοις , η επίσκεψη του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών είναι μία επιστροφή στις πιέσεις του Στέητ Ντηπάρτμεντ επί της Ελληνικής κυβερνήσεως «να τα βρεί με τη Τουρκία» – την συνήθη επωδό όλων των παρεμβάσεων στο παρελθόν. Δεν είναι μόνον η επάνοδος της συνήθους τακτικής των Αμερικανών διπλωματών “πρώτα πάμε στην Τουρκία και μετά στην Ελλάδα που είχε διακοπεί επί υπουργίας του πρώην υπουργού Εξωτερικών Μάϊκ Πομπέο. Είναι κυρίως ότι η Ελλάδα θεωρείται “δεδομένη σύμμαχος” ενώ η Τουρκία “επίδοξος συνεργάτης”.

Οι Αμερικανοί γοητεύονται από το μέγεθος, τον πολυάριθμο στρατό και την στρατηγική θέση της Τουρκίας και δεν αντιλαμβάνονται πόσον σαθρό είναι το καθεστώς του Ερντογάν – ιδίως εν όψει  εκλογών κατόπιν του φονικού σεισμού. Επίσης, θεωρούν εκ πείρας “ότι δεν έχει σημασία τις λέγουν οι Έλληνες πολιτικοί αλλά τι κάνουν”. Κι ουδέν έκαναν  οι Κωνσταντίνος  Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Κώστας Σημίτης, Αλέξης Τσίπρας και τινές νοεδημοκράτες. Ουδέποτε παρασπόνδησαν ακόμη και όταν επρόκειτο να προασπίσουν ζωτικά εθνικά συμφέροντα ως πχ. κατά το πογκρόμ Κωνστανινουπολιτών το έτος 1955, στη Τουρκική εισβολή στην Κύπρο το 1974 και τη κατάλυση της Ελληνικής κυριαρχίας στα Ίμια το 1996.

Με αυτήν την νοοτροπία, δεν μπορούν ν’ αντιληφθούν οι Αμερικάνοι διπλωμάτες ότι κάτι αλλάζει στην Ελλάδα εν όψει των κρίσιμων εκλογών του Απριλίου. Υπάρχει κάποια εξισορρόπηση στις Ελληνοαμερικανικές σχέσεις, ιδίως από τα νομοθετικά σώματα των ΗΠΑ.