Αποχαιρετώντας τον χρονογράφο που μας ενέπνευσε Γιώργο Σέρτη…

Το “Περιμένοντας…”με «δίπλα- τον Πενταδάκτυλο- χωρίς, τότε, την τουρκική πρόκληση να μολύνει την πλαγιά του- τα αποσιωπητικά συμβόλιζαν- επακριβώς- την αναμονή και την πίστη στην Απελευθέρωση μακροχρόνια, έστω, αλλά αδιαπραγμάτευτα…» Και έτσι ήταν μέχρι το τέλος ο μεγάλος στόχος. Αδιαπραγμάτευτα απελευθέρωση. Αυτός παραμένει πάντα ο στόχος.

Και το «Χαιρετίσματα στην εξουσία», στήλη στον “Φιλελεύθερο”, ο τίτλος δεν ήταν καθόλου τυχαίος. Ήταν και παρέμεινε αντισυστημικός, και πάντα απέναντι στις κάθε λογής εξουσίες, τις οποίες καυτηρίαζε με τη γραφίδα του. «…Σε ένα άλλο δρομολόι, λοιπόν, ένα μονόστηλο και πού να (πρωτο)προλάβει τη… διάσπαρτη ασυδοσία και αναλγησία των-ποικίλων- εξουσιών;»

Τον θυμάμαι- νεαρός δημοσιογράφος εγώ- όταν μετά το σχολείο ερχόταν στα “ΝΕΑ” και έγραφε το χρονογράφημα για την πρώτη σελίδα. Μέσα σε μια ομίχλη καπνού από τα τσιγάρα, απομονωμένος τις πλείστες φορές, έγραφε ακούραστα και πάντα στοχαστικά. Από τα “ΝΕΑ” η στήλη- αναγκαστικά- “μετακόμισε” στο “Παρασκήνιο”, με τον Ντίνο, μοναχικοί καβαλάρηδες, πολεμώντας απέναντι στο ρεύμα, ανέδειξαν μια άλλης μορφής δημοσιογραφία. Ο Γιώργος Σέρτης, δεν δεχόταν “μύγα στο σπαθί του” κι αυτό δεν το έδειχνε μόνο με τα γραφόμενα του, αλλά ήταν γι αυτόν στάση ζωής. Στεκόταν πάντα απέναντι.

Σε ένα κείμενο του για την επέτειο έκδοσης του “Φιλελεύθερου”( 8.12.2018), κάνοντας μια δική του αναδρομή, σημείωνε πως «στην προσπάθεια να υπερασπιστείς το δημόσιο συμφέρον, αναπόφευκτα θα συγκρουστείς- συχνά- με την αυθαιρεσία της εξουσίας…» Και η αναμέτρηση του αυτή με τα κατεστημένα τον έφεραν πολλές φορές σε συγκρούσεις. Είχε υποστεί και διώξεις για τις απόψεις του από εκείνους που δεν αντέχουν, δεν δέχονται, την κριτική. Τον έθεσαν, τότε, σε διαθεσιμότητα, από καθηγητή ενώ δεν μπορούσε να γράψει και η στήλη του τυπωνόταν λευκή…

Αντίο στον Γιώργο Σέρτη

Ο Γιώργος άφηνε τα χειρόγραφά του στην είσοδο του κτιρίου, άλλοτε περνούσε καθοδόν προς την εφημερίδα και τα έπαιρνε από το γραμματοκιβώτιο του σπιτιού του, ο αείμνηστος Τάκης Κουναφής. Κι αυτό γινόταν για πολλά χρόνια για το καθημερινό, στη συνέχεια κυριακάτικο, το «κατά Σέρτην μονόστηλο», όπως το καθιέρωσε και το διάβαζε στην πρωινή εκπομπή του ο Λάζαρος. Το χειρόγραφο του, ήταν γραμμένο ιδιοχείρως, με την απορροφητική του πέννα. Έγραφε τη στήλη σε σημειωματάριο με γραμμές, που έμοιαζε με μαθητικό τετράδιο. Με στρογγυλά καλογραμμένα γράμματα, κύκλωνε τις λέξεις εκεί που ήθελε να τονιστούν και επεξηγούσε στο περιθώριο της σελίδας, εκείνες που θα ήταν κυρτές. Δεν μπορούσε να γίνει λάθος με τη στήλη του Σέρτη! Και τα λάθη τα δικά μας, ως Δάσκαλος, τα σημείωνε και μας τα εξηγούσε.

Στα γραφόμενα του, είχαν μόνιμη θέση ο Αμίαντος, ο τόπος που γεννήθηκε, η Θεσσαλονίκη η πόλη που σπούδασε, ο πολιούχος της συμπρωτεύουσας, Άγιος Δημήτριος, που τον επικαλείτο συχνά, ο Πενταδάκτυλος και η Κερύνεια με την οποία ταυτίστηκε. Η σύζυγός του, Ειρήνη, κατάγεται από τον Άγιο Γεώργιο Κερύνειας. Η ταύτιση του με την Κερύνεια, όμως, συνδεόταν και με την αταλάντευτη θέση του για το μέλλον της Κύπρου, το οποίον ήταν η απελευθέρωση και της… ξεχασμένης Κερύνειας. Η απελευθέρωση της Κερύνειας σήμαινε και ολόκληρης της Κύπρου.

Τα περισσότερα του κείμενα ήταν για το Κυπριακό. Δεν ήταν “συμβατική αρθρογραφία”, αν και κάθε γραμμή ήταν και μια ολόκληρη ανάλυση. Επέμενε μέχρι το τέλος ότι πρέπει να λέμε την ελευθερία-ελευθερία και την κατοχή-κατοχή, κόντρα στους προσαρμοστικούς.

Χθες “αποχαιρετίσαμε” τον Γιώργο μας. Τον φίλο, τον μαχητικό χρονογράφο, με τις έντονες απόψεις. Τον ρομαντικό και ιδεολόγο. Ο Γιώργος Σέρτης ήταν Άνθρωπος αυθεντικός, που πλέον σπανίζουν στον τόπο μας.