Τα λάφυρα και το προσωπικό παραμάγαζο…

Από παλιά, με την γνωστή αμορφωσιά που κυριαρχεί στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι δημοσιογράφοι τους διακινούσαν ένα όρο αγγλοαμερικανικής προέλευσης για τις σχέσεις των ελληνικών πολιτικών κομμάτων με την κοινωνία: πελατειακές σχέσεις. Κάθε φορά που διατυπωνόταν σε κάποιο μέσο, ο δημοσιογράφος που χρησιμοποιούσε τον εν λόγω όρο, νόμιζε ότι λέει κάτι ουσιώδες.

Αλλά, ταυτόχρονα, δεν ήταν σε θέση να περιγράψει τι ήταν αυτό που έλεγε. Ακόμη χειρότερα, αρκετοί Έλληνες πολιτικοί επιστήμονες, μεταξύ των οποίων και ακαδημαϊκοί, που εισήγαγαν αυτό τον όρο, δεν ήταν σε θέση να περιγράψουν τι εξηγούσαν με την χρήση του πέρα από τα εντελώς προφανή ορατά σε οιονδήποτε. Ο όρος αυτός, λοιπόν, λειτουργούσε σαν ξόρκι για το κακό στις τριγωνικές σχέσεις μεταξύ κράτους, κοινωνίας και πολιτικών κομμάτων.

Το ερώτημα, νομίζω, είναι τι υπόσχονται αλλά, ιδίως τι δίνουν στους πολίτες εκλογείς τους τα πολιτικά κόμματα, όταν βρεθούν στην εξουσία. Τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, με παραλλαγές, τον τελευταίο μισό αιώνα παραχωρούν πολιτικές λύσεις σε κοινωνικά προβλήματα, όπως σε όλες τις πολιτικά ανεπτυγμένες κοινωνίες και είναι βεβαίως ένα σημαντικό ζήτημα το περιεχόμενο της κάθε λύσης.

Αλλά ταυτόχρονα παραχωρούν, τόσο εν γένει στον πληθυσμό, όσο και σε ομάδες ή και άτομα ισχυρά, κρατικές εξουσίες, δημόσια δικαιώματα, ακόμη και κοινοβουλευτικές διευκολύνσεις. Για παράδειγμα, η φοροκλοπή για τους πολλούς αναλογεί σε ένα κύκλο αδήλωτων συναλλαγών περίπου πενήντα (50) δισεκατομμυρίων ετησίως. Είναι τόσο μεγάλα τα ποσά ώστε να έχουν με τα χρόνια σχηματιστεί στην ελληνική κοινωνία απολύτως ανεξέλεγκτες ομάδες συμφερόντων, όπως για παράδειγμα το λαθρεμπόριο καυσίμων, ή και τόποι δραστηριοτήτων που ελέγχονται μόνο για τα μάτια, όπως η Μύκονος, η Κέρκυρα κ.α. όπου σύμφωνα με στελέχη του ΣΔΟΕ ο αδήλωτος κύκλος συναλλαγών κυμαίνεται γύρω στο 80% του συνόλου. Σε αυτά εντάσσεται και η άτυπη ασυλία που απολαμβάνουν χώροι όπως το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, όπου η εγκληματικότητα, η παραοικονομία, το ξέπλυμα και άλλα χειρότερα ασκούνται ανενόχλητα.

Προσωπικό παραμάγαζο

Σε αυτά τα παραδείγματα, που αφορούν στους πολλούς, η εκάστοτε κυβερνώσα κοινοβουλευτική ομάδα, ιδίως η παρούσα της ΝΔ εκτελεί νομοθετικές παραγγελίες ομάδων ισχυρών συμφερόντων. Για παράδειγμα η περαιτέρω διάλυση των εργασιακών δικαιωμάτων, από τον υπουργό της σημερινής κυβέρνησης κ. Χατζηδάκη για λογαριασμό του ΣΕΒ. Ακόμη, η κυβερνητική στήριξη μια μικρής ομάδας παραγωγών και εμπόρων ηλεκτρισμού που με την κάλυψη του ίδιου του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, κλέβουν ευθέως το σύνολο Ελλήνων. Εδώ και χρόνια κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου λυμαίνονται στην κυριολεξία τους δανειολήπτες κόκκινων στεγαστικών δανείων, με βάση νόμους που ψηφίστηκαν στο ελληνικό Κοινοβούλιο.

Συχνά πυκνά, λοιπόν, το Κοινοβούλιο λειτουργεί ως πάγκος εξυπηρέτησης ομάδων ειδικών συμφερόντων ή και ισχυρών ατόμων κολλητών. Πρόκειται για σταθερές ή και περιστασιακές παραχωρήσεις κρατικών αρμοδιοτήτων και κοινοβουλευτικών εξουσιών σε ιδιώτες. Ωστόσο, οι κρατικοί θεσμοί λεηλατούνται από τους κυβερνώντες και προς άμεσο ίδιον όφελος. Πέραν της οικονομικής διαφθοράς, έχουμε την φαυλότητα, με τελευταίο παράδειγμα τη μετατροπή της Εθνικής Υπηρεσίας Πληροφοριών σε προσωπικό παραμάγαζο του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη.

Στην Ελλάδα, λοιπόν, το κράτος, οι εξουσίες και τα δικαιώματά του, ενίοτε και το Κοινοβούλιο, δηλαδή οι θεσμοί, αποτελούν λάφυρα προς λεηλάτηση πρώτα από όλα από το κυβερνών κόμμα με την ΝΔ του Κ. Μητσοτάκη να αποτελεί μακράν την χειρότερη εκδοχή. Λάφυρα τα οποία διανέμονται προς φίλιες κοινωνικές δυνάμεις και άτομα, και άλλα που αφήνονται ατύπως ελεύθερα προς χρήση από τους πολλούς ελπίζοντας μέσω της κοινωνικής διάχυσης της ανομίας ένα είδος γενικευμένης ανοχής. Αυτά όλα για να επιτευχθούν απαιτείται από το κράτος να ασκεί όλο και πιο περιορισμένη ή και καθόλου κυριαρχία στο εσωτερικό η οποία εμφανίζεται στον κοινό νου δήθεν ως μπάχαλο. Ωστόσο, από την άσκηση κυριαρχίας εξαρτάται η σύνταξη της κοινωνίας σε εθνικό επίπεδο.

Παρότι είναι δύσκολο να χωρέσει ανθρώπου νους αυτή την λεηλασία των θεσμών, αυτή την άσκηση πολιτικής πειρατείας, ωστόσο τα πράγματα είναι χειρότερα. Διότι η δραστική άμβλυνση της εσωτερικής κυριαρχίας επεκτάθηκε και στην συρρίκνωση της θέσης του ελληνικού κράτους στο ευρωπαϊκό και διεθνές διακρατικό σύστημα ως αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών μνημονίων. Ανεξάρτητα από τους κομματικούς ανταγωνισμούς, η συναλλαγή μεταξύ της ελληνικής πολιτικής ελίτ και των ευρωπαίων δανειστών ήταν η παραχώρηση ελληνικής κυριαρχίας προς την τρόικα και σε αντάλλαγμα την στήριξη του εκάστοτε ελληνικού πολιτικού κόμματος, όταν θα βρισκόταν στην εξουσία και εφόσον εφάρμοζε τις προβλέψεις των μνημονίων.

Με αυτή την σταδιακή φθορά της εσωτερικής και εξωτερικής κυριαρχίας του ελληνικού κράτους δεν θα πρέπει, συνεπώς, να εκπλήσσει η εντελώς προσχηματική αντιμετώπιση των πάμπολλων τουρκικών παραβιάσεων της ελληνικής επικράτειας. Ούτε ότι, παρά την ραγδαία αύξηση του δημόσιου χρέους εξαιτίας των μνημονίων, ο ενδεχόμενος εθνικός πλούτος σε ορυκτά καύσιμα παραμένει εμπράκτως αδιερεύνητος επί χρόνια με δικαστικά προσχήματα και την πλήρη συναίνεση των ανώτατων δικαστών. Ίσως επειδή το απαιτούν ισχυροί Έλληνες έμποροι καυσίμων σε συνεργασία με ξένους προστάτες της κυβέρνησης του Κ. Μητσοτάκη.